انگیزه‌های مالی و جنسی از قوی‌ترین دلایلی است كه موجب سرقت تصاویر زنان و دختران از صفحات و پروفایل شبكه‌های اجتماعی می‌شود. این كه چرا مجرمان سایبری سراغ ارتكاب این جرم می‌روند، واضح است، زیرا بارها دست به این كار زده و متاسفانه در آن موفق شده‌اند. از سوی دیگر چون تصور می‌كنند هویت‌ها در فضای مجازی گم و پنهان است، پس از ارتكاب جرم به دام قانون نمی‌افتند و جرم آنان نیز در دادگاه اثبات نمی‌شود و از مجازات فرار می‌كنند. در حالی‌كه این‌طور نیست و هویت افراد در فضای مجازی هم مانند فضای حقیقی، به راحتی قابل ردیابی و اثبات است. پلیس فتا امكاناتی در اختیار دارد كه با استفاده از آنها به آسانی می‌تواند مجرمان سایبری را ردگیری و به طور دقیق هویت‌سنجی‌كند. به طوری‌كه اگر فردی در یك زمان مشخص از یك آی‌پی مشخص استفاده كرده باشد  تا سال‌ها بعد نیز قابل ردیابی است. البته وجود خلاهایی باعث می‌شود تا چنین مجرمانی به ارتكاب جرم بیندیشند. به طور مثال، نظارت‌كافی بر فعالیت كافی‌نت‌ها وجود ندارد. یعنی اگر كسی دو ساعت از دستگاهی استفاده كند، در موارد زیادی قابل ردیابی نیست در حالی‌كه در آمریكا، اگر كسی قصد استفاده از رایانه را داشته باشد، صاحب كافی‌نت، مدارك مراجعه‌كننده را ثبت می‌كند تا مشخص شود چه روزی و در چه ساعاتی از رایانه استفاده كرده است. 
بر همین اساس پلیس آن كشور به راحتی می‌تواند مجرمان را ردیابی و دستگیركند، اما در ایران چون افراد و به خصوص جوانان تصور می‌كنند فضای مجازی محل بزن در رو است به آسانی مرتكب جرم می‌شوند و مجازاتی نیز برای اعمال خود متصور نیستند.
نكته دیگر، در خصوص امنیت شبكه‌های اجتماعی است كه زیر سوال است. شركت‌های بزرگی كه خدمات ارائه می‌دهند، دچار ضعف امنیت هستند و درزهای امنیتی دارند. امنیت به قدری پایین است كه حتی هكرهای دسته چندم قادرند به اطلاعات و تصاویر افراد، حتی زمانی‌كه صفحه‌شان خصوصی و قفل است نیز دسترسی پیدا كنند.
مجازات انتشار تصاویر زنان و دختران و اخاذی‌كردن از آنها می‌تواند بسیار شدید بوده و ممكن است تا ده سال حبس برای‌شان به همراه داشته باشد. در مواردی كه جرم گسترده و به صورت باندی باشد، قانون می‌تواند برای فرد خاطی حتی مجازات افساد فی‌الارض نیز درنظر بگیرد.