نسل طلایی گویندگی ما یك به یك از بین ما می‌روند و تعدادی از آنها نیز خانه‌نشین شده‌اند. چه میزان  به افرادی كه در  قید حیات هستند توجه می‌شود؟
در این باره نظر شخصی خودم را می‌گویم؛ من هر آنچه دارم از این نسل دارم و همین كه هم‌نفس با آنها در استودیو‌های تنگ و تاریك نشستم از آنها یاد گرفتم و اگر غیر از این بود به خیلی از چیزهایی كه الان دارم دست پیدا نمی‌كردم. این نسل طلایی عزیزان ما هستند كه این حرفه را به وجود آوردند و به آن تداوم بخشیدند و این قانون طبیعت است كه نسلی می‌آید و نسل قبل جای خودش را به نسل جدید می‌دهد، ولی متاسفانه از هركدام از این افراد نسل طلایی كه می‌روند سرمایه بزرگی را از دست می‌دهیم. ما سال گذشته پنج نفر از بزرگان این حرفه را از دست دادیم و امسال هم ناصر احمدی كه مرد بسیار نازنینی بود، از میان ما رفت.
ناصر احمدی مردی بسیار بی‌آزار و مهربان بود و هیچ‌گاه نشنیدم كوچك‌ترین غیبتی پشت سر كسی بكند. او در اصل یكی از گویندگان واقعا پرتوان و باسواد خبر بود كه در كنا كار خبر، گویندگی هم می‌كرد و یكی از ویژگی‌های او در كار دوبله این بود كه كار خود را به خوبی بلد بود و به‌طور مثال در فیلم‌های مستند، وقتی متنی را به او می‌دادند خوب می‌دانست كه چه چیزی را باید بخواند و ارزش‌گذاری كلمات را می‌دانست و در عین حال به كار بقیه افراد هم نظارت داشت و حواسش به همه بود. 
 فكر می‌كنید ناصر احمدی با دل‌خوش از این حرفه خداحافظی كرد؟
هنرمندها همیشه مظلوم هستند و آقای ناصری هم مدت زیادی از بیماری رنج می‌برد و این اواخر در منزل زندگی می‌كرد. در این مدت پسرش در كرج از او مراقبت و نگهداری می‌كرد و او نمی‌توانست سر كار بیاید. بالاترین چیزی كه یك گوینده یا دوبلور را اذیت می‌كند، دوری از محیط كار است.
 شما و اعضای شورای مركزی گویندگان در زمان حضور خود، به این پیشكسوتان سر می‌زدید و از حال آنها برای كمك با خبر بودید؟
 در این باره از دست انجمن كاری بر نمی‌آید، چون سازو‌كار و سرمایه لازم را ندارد، ولی احوالپرسی 
و سر زدن‌ها اتفاق می‌افتاد. در انجمن به هماهنگی‌های اداری و بیمه توجه بیشتری می‌شود.
 نسل حال حاضر گویندگان را چه طور می‌بینید؟
جوانان ما كه در حال حاضر كار می‌كنند، بسیار خوب و با استعداد هستند، ولی انگیزه لازم را ندارند و مهم‌ترین انگیزه‌ای كه می‌تواند به این بچه‌ها انرژی لازم برای ادامه مسیر را بدهد، بحث اقتصادی است. دستمزدهایی كه گویندگان نسل جدید می‌گیرند با توجه به تورم حال حاضر واقعا ناچیز است.  امیدوارم این جوانان انگیزه لازم برای ادامه مسیر را داشته باشند، چون خیلی از افراد به این حرفه وارد شدند و در نهایت از آن رفتند.
 دلیل این آمدن و رفتن‌ها چیست؟
بسیاری از این جوانان تصورات عجیب  از این كار دارند. زمانی كه وارد كار می‌شوند، ممكن است تصورات آنها با شرایط مورد نظر آنها جور  درنیاید به همین دلیل سراغ كار و هنر دیگری می‌روند. مساله اقتصادی یكی از مهم‌ترین مواردی است كه باید برای این كار آن را لحاظ كرد.
  شما چه راهكارهایی برای فعالیت‌های آن در مسیر درست پیشنهاد می‌كنید؟
خود سازمان با یاری همكاران ما دوره‌هایی را برای این جوانان علاقه‌مند برگزار می‌كند. به هرحال توان جذب گوینده هم محدودیت‌هایی دارد. مگر چقدر كار برای همه افراد وجود دارد؟ كسی كه پروسه دوساله را باید پشت سر بگذارد و در تست‌های مختلف شركت كند تا قبول شده و گوینده شود در انتظار كار است، پس باید فضایی باشد تا او پس از گذراندن دوره‌های مختلف مشغول كار شود كه متاسفانه كار زیاد نیست.
 توصیه‌ای برای جوانانی كه به تازگی می‌خواهند وارد این حوزه شوند، دارید؟
من نه‌تنها درباره كار دوبله، بلكه درباره هركاری كه افراد جدید می‌خواهند به آن وارد شوند، توصیه می‌كنم با تحقیق به آن وارد شوند و تمام جوانب را بسنجند، به‌خصوص دوبله كه از دور ، كار بسیار قشنگی است ولی زمانی كه به این كار وارد می‌شوند و شرایط كار، شرایط مالی و رقابت آن را می‌بینند، ممكن است سرخورده شوند. دوبله سه یا چهارسال طول می‌كشد تا ثابت كند فردی می‌تواند در آن فعالیت كند یا نه. اگر كسی بعد از چند سال متوجه شود، نمی‌تواند در آن فعالیت كند پل‌های پشت سر خود را خراب كرده است. این كار به جوانان تازه نفس و پرتوان كه با تحقیق به آن وارد می‌شوند، نیاز دارد. مرحوم علی كسمایی كه عنوان پدر دوبله ایران را داشتند در آخرین روزهای حیات خود جمله زیبایی می‌گفتند كه در ذهن من حك شده است با این مضمون كه «دوبلاژ را حفظ كنید، گوینده می‌آید و می‌رود».