به طور طبیعی زندگی فرزندان سالم در خانواده‌ای كه هم پدر و هم مادر ناشنوا باشند، دشوار است و شرایط برای بزرگ شدن این قبیل كودكان متفاوت پیش می‌رود. دكتر فاطمه منفردپویا، روان‌شناس سلامت در گفت‌وگو با جام‌جم می‌گوید: «از زمانی كه نوزاد به دنیا می‌آید، ارتباطات كلامی و غیركلامی آغاز می‌شود و در شرایطی كه والدین هر دو ناشنوا باشند، طبیعتا از نظر گویایی هم دچار مشكل هستند و نمی‌توانند واژه‌ها را با دقت و به‌درستی بیان كنند، بنابراین اطرافیان می‌توانند به واژه‌سازی كودك كمك كنند و به این ترتیب، خزانه لغات آنها زیاد می‌شود، پس یكی از مواردی كه وجود دارد، این است كه با بچه‌ها زیاد صحبت كنید، اما نه زمانی كه خسته هستند، بلكه موقعی كه جای كودك تمیز است، شیرش را خورده و گرسنه نیست و سرحال است، باید با او صحبت كرد تا ارتباط كلامی اتفاق بیفتد. بنابراین توصیه می‌كنیم، این قبیل كودكان حتما در ارتباط با اطرافیانی مانند پدربزرگ و مادربزرگ، اقوام نزدیك، دوستان و همسایه‌ها باشند و از آنها استفاده كنند.» منفرد در ادامه با اشاره به این كه این كودكان تنها از والدین خود ارتباطات چشمی را دریافت می‌كنند و خزانه لغات كمی خواهند داشت، تأكید كرد، چنین كودكانی به مرور مشكل پیدا می‌كنند به‌طوری كه وقتی در گروه هم‌سال قرار گرفته و باید با آنها ارتباط بگیرند، ارتباط كمی خواهند داشت و نمی‌توانند به‌درستی ارتباط مناسبی با آنها برقرار كنند، برای برقراری ارتباط واژه كم دارند و اصلا ارتباط را نیاموخته‌اند.
او ادامه می‌دهد: «استفاده از تلویزیون و رسانه‌های تصویری هم می‌تواند در بالا بردن ذخیره لغات در این دسته از كودكان مؤثر باشد، اما كافی نیست و جای ارتباط مستقیم با افراد را نمی‌گیرد. درواقع  چیزی كه برای این كودكان اهمیت بسیار بالایی دارد، برقراری ارتباط دوطرفه است. وقتی یك نفر صحبت می‌كند، كودك با چشم یا اصوات نامفهومی كه ایجاد می‌كند، واكنش نشان می‌دهد. اما اگر ارتباط یك‌طرفه باشد، ضعف در برقراری ارتباط ایجاد می‌شود. اما اگر فردی نباشد كه كودك بتواند با او ارتباط بگیرد، استفاده از تلویزیون و رسانه‌های تصویری تنها راه ممكن است.»