سلفی رئیس‌جمهور السالوادور در سازمان ملل باعث شد نگاه دوباره‌ای داشته باشیم به تب سلفی گرفتن در دنیا
تن و جان فدای سلفی!
نامش «نجیب ابوكیله» است، رئیس‌جمهور ۳۸ ساله السالوادور كه چند وقت پیش با اقدامی عجیب در مجمع عمومی سازمان ملل، دنیا را متعجب كرد و حرف‌هایی را بر زبان آورد كه شاید مهم‌ترین دستاورد او از این سخنرانی، دیدن واكنش‌های مردم در دنیا باشد! او قبل از آن‌كه نخستین سخنرانی خود را در مجمع عمومی سازمان ملل آغاز كند، از مخاطبان خواست یك لحظه صبر كنند و بعد در حالی كه مقابل حضار ایستاده بود از خود سلفی گرفت و البته بعد از آن‌كه سلفی خود را با آیفون جدیدش گرفت، رو به سران كشورهای سراسر دنیا كرد و به كنایه گفت: «باور كنید تعداد مردمی كه این سلفی را می‌بینند خیلی بیشتر از آنهایی است كه به سخنرانی من گوش خواهند داد.» اتفاقی كه شاید مهم‌ترین بهانه نوشته شدن این گزارش هم باشد!
آنها از رسانه‌ها غافلند!
جمله‌ای كه بر زبان آورد، بارها در شبكه‌های اجتماعی دست به دست شد و حالا رئیس‌جمهور السالوادور یكی از مهم‌ترین روسای جمهوری است كه تاكنون در مجمع عمومی سازمان صحبت كرده است! او كه پیشتر شهردار پایتخت السالوادور (سن سالوادور) بوده و چند ماهی بیشتر از تكیه زدنش به كرسی ریاست جمهوری این كشور نمی‌گذرد، از كاربران فعال شبكه‌های اجتماعی است و در سخنرانی خود، موفقیتش در انتخابات ریاست جمهوری السالوادور را مدیون پلتفرم‌هایی نظیر فیسبوك لایو دانست كه به اعتقادش رقبای انتخاباتی‌اش از آن غافل بودند!
لطفا لبخند بزنید
ابوكیله بعد از تمام كردن سخنرانی‌اش عكس خود را در توییتر پست كرد و به خاطر همان یك عكس 7000 لایك را در كمتر از یك ساعت از 1/1 میلیون دنبال‌كننده‌اش دریافت كرد. در این تصویر او در حالی كه مقابل لوگوی سازمان ملل متحد (نقشه‌ای از جهان كه با شاخه‌های زیتون احاطه شده) و مارتین گارسیا موریتان، نماینده آرژانتین در سازمان ملل متحد و یكی از معاونان دبیركل سازمان ملل ایستاده به دوربین لبخند می‌زند. البته كه مهم‌تر از این عكس، صحبت‌های بعد از آن بود. « شاید در سال‌های آینده لازم نباشد كه به نیویورك بیاییم تا در این ساختمان دور هم جمع شویم و تنها با چند ویدئو كنفرانس هم می‌توان این كار را انجام داد و چند میلیون در هزینه‌ها صرفه‌جویی كرد و من مطمئنم اگر اثر این ویدئو كنفرانس‌ها بیشتر از گردهمایی‌های نیویورك نباشد از آنها كمتر نیست. از تاثیر رسانه‌ها غافل نباشید.»
خیلی دور از ذهن نیست
گوشی‌های هوشمند و اینترنت، شبكه‌های اجتماعی و پیشرفت سریع‌شان این روزها آدم‌ها را بیشتر از هر زمان دیگری به یكدیگر متصل كرده‌اند. در طول یك روز، از طریق گوشی هوشمندتان می‌توانید با دوستان‌تان گپ اینترنتی داشته باشید، قبض‌های‌تان را بپردازید، پیتزا سفارش دهید و یك قرار ملاقات ترتیب دهید. این روزها ولی، شبكه‌های اجتماعی روی دیگری هم دارند! مصداق می‌خواهید؟ صحبت‌های رئیس‌جمهور السالوادور را در نظر بگیرید. صحبت‌هایی كه شاید خیلی هم دور از ذهن نباشد. زمانی كه به سبب صرفه‌جویی در هزینه و وقت و ... دیگر همه اتفاق‌های مهم دنیا براساس ویدیو كنفرانس و به اشتراك گذاشتن آنها در رسانه‌ها و شبكه‌های اجتماعی باشد و تاثیر بیشتری هم داشته باشد، البته كه اگر كاری به خوب و یا بد بودن این اتفاق نداشته باشیم! ما بخواهیم یا نه در عصر بمباران اطلاعات زندگی می‌كنیم و دیگر هیچ اتفاقی از چشم هیچ مخاطبی در جهان پنهان نمی‌ماند كه هیچ، بلكه رسانه‌ها در پررنگ شدن حواشی اتفاقات هم برای كمك در كنارمان هستند! مخاطبان شبكه‌های اجتماعی نیز با دست به دست كردن ویدیوها و عكس‌ها به بیشتر دیده شدن آنها كمك شایانی می‌كنند. یكی از پركاربردترین اتفاقی‌هایی كه این روزها در شبكه‌های اجتماعی، تبدیل به عملی فراگیر شده است، مساله‌ای به نام «سلفی» است كه هم تعداد افرادی كه سلفی می‌گیرند بسیار بالاست و هم این پدیده در تمام لحظات و تجربه‌های زندگی بخشی از مردم حضور دارد. البته كه این مساله به خودی خود مشكلی ندارد، اما بحران در جایی ایجاد می‌شود كه سلفی گرفتن تبدیل به نوعی اعتیاد می‌شود. به‌عنوان مثال می‌توان برای ثبت خاطره‌ای در یك سفر، یك مهمانی یا در طبیعت عكسی سلفی انداخت و این مساله یك روند عادی عكاسی است اما در جامعه ما دیگر وضعیت به این نحو نیست و هدف اصلی مردم سلفی گرفتن شده است!
سندرمی به نام سلفی
ما در عصری زندگی می‌كنیم كه سلفی گرفتن برای همگان پدیده جذابی است و دیگر كمتری كسی گوشی موبایل خود را به دیگران می‌دهد تا از او عكس بگیرند! فرقی ندارد آن فرد، رئیس‌جمهوری در قلب نیویورك باشد و پسركی پس از گل زدن در فوتبال در روستایی كوچك. البته اگر این پدیده به اندازه باشد، هیچ مشكلی ندارد اما بعضا كار به جایی می‌رسد كه سلفی گرفتن تبدیل به یك سندرم و بیماری می‌شود و به این جهت می‌توان امروزه از سندرم سلفی و فرهنگ اینستاگرامی یا اینستاگرامیزه شدن فرهنگ سخن گفت كه نوعی فاجعه تلقی می‌شود. جالب است بدانید كه واژه انگلیسی «Selfitis» یا «علاقه بیش از حد به گرفتن عكس‌های سلفی» اولین‌بار در سال ۲۰۱۴ معرفی شد.
در واقع این برای اولین‌بار بود كه انجمن روان‌شناسان آمریكا این عادت ناشایست را جزو مشكلات روحی و روانی و البته در میان بیماری‌های روانی طبقه‌بندی می‌كنند و آن را سندروم سلفی گرفتن نامیدند. از نظر روان‌شناسی آنهایی كه دائما سلفی می‌اندازند، دچار یك نوع بیماری به نام خود زشت انگاری هستند و در مقابل آنها عده‌ای دیگر هم به دلیل خودشیفتگی‌شان دائما جلوی دوربین گوشی همراهشان قرار می‌گیرند و تصاویرشان را در شبكه‌های اجتماعی می‌گذارند تا جلب توجه كنند!
جمله‌ای كه بر زبان آورد، بارها در شبكه‌های اجتماعی دست به دست شد و حالا رئیس‌جمهور السالوادور یكی از مهم‌ترین روسای جمهوری است كه تاكنون در مجمع عمومی سازمان صحبت كرده است! او كه پیشتر شهردار پایتخت السالوادور (سن سالوادور) بوده و چند ماهی بیشتر از تكیه زدنش به كرسی ریاست جمهوری این كشور نمی‌گذرد، از كاربران فعال شبكه‌های اجتماعی است و در سخنرانی خود، موفقیتش در انتخابات ریاست جمهوری السالوادور را مدیون پلتفرم‌هایی نظیر فیسبوك لایو دانست كه به اعتقادش رقبای انتخاباتی‌اش از آن غافل بودند!
لطفا لبخند بزنید
ابوكیله بعد از تمام كردن سخنرانی‌اش عكس خود را در توییتر پست كرد و به خاطر همان یك عكس 7000 لایك را در كمتر از یك ساعت از 1/1 میلیون دنبال‌كننده‌اش دریافت كرد. در این تصویر او در حالی كه مقابل لوگوی سازمان ملل متحد (نقشه‌ای از جهان كه با شاخه‌های زیتون احاطه شده) و مارتین گارسیا موریتان، نماینده آرژانتین در سازمان ملل متحد و یكی از معاونان دبیركل سازمان ملل ایستاده به دوربین لبخند می‌زند. البته كه مهم‌تر از این عكس، صحبت‌های بعد از آن بود. « شاید در سال‌های آینده لازم نباشد كه به نیویورك بیاییم تا در این ساختمان دور هم جمع شویم و تنها با چند ویدئو كنفرانس هم می‌توان این كار را انجام داد و چند میلیون در هزینه‌ها صرفه‌جویی كرد و من مطمئنم اگر اثر این ویدئو كنفرانس‌ها بیشتر از گردهمایی‌های نیویورك نباشد از آنها كمتر نیست. از تاثیر رسانه‌ها غافل نباشید.»
خیلی دور از ذهن نیست
گوشی‌های هوشمند و اینترنت، شبكه‌های اجتماعی و پیشرفت سریع‌شان این روزها آدم‌ها را بیشتر از هر زمان دیگری به یكدیگر متصل كرده‌اند. در طول یك روز، از طریق گوشی هوشمندتان می‌توانید با دوستان‌تان گپ اینترنتی داشته باشید، قبض‌های‌تان را بپردازید، پیتزا سفارش دهید و یك قرار ملاقات ترتیب دهید. این روزها ولی، شبكه‌های اجتماعی روی دیگری هم دارند! مصداق می‌خواهید؟ صحبت‌های رئیس‌جمهور السالوادور را در نظر بگیرید. صحبت‌هایی كه شاید خیلی هم دور از ذهن نباشد. زمانی كه به سبب صرفه‌جویی در هزینه و وقت و ... دیگر همه اتفاق‌های مهم دنیا براساس ویدیو كنفرانس و به اشتراك گذاشتن آنها در رسانه‌ها و شبكه‌های اجتماعی باشد و تاثیر بیشتری هم داشته باشد، البته كه اگر كاری به خوب و یا بد بودن این اتفاق نداشته باشیم! ما بخواهیم یا نه در عصر بمباران اطلاعات زندگی می‌كنیم و دیگر هیچ اتفاقی از چشم هیچ مخاطبی در جهان پنهان نمی‌ماند كه هیچ، بلكه رسانه‌ها در پررنگ شدن حواشی اتفاقات هم برای كمك در كنارمان هستند! مخاطبان شبكه‌های اجتماعی نیز با دست به دست كردن ویدیوها و عكس‌ها به بیشتر دیده شدن آنها كمك شایانی می‌كنند. یكی از پركاربردترین اتفاقی‌هایی كه این روزها در شبكه‌های اجتماعی، تبدیل به عملی فراگیر شده است، مساله‌ای به نام «سلفی» است كه هم تعداد افرادی كه سلفی می‌گیرند بسیار بالاست و هم این پدیده در تمام لحظات و تجربه‌های زندگی بخشی از مردم حضور دارد. البته كه این مساله به خودی خود مشكلی ندارد، اما بحران در جایی ایجاد می‌شود كه سلفی گرفتن تبدیل به نوعی اعتیاد می‌شود. به‌عنوان مثال می‌توان برای ثبت خاطره‌ای در یك سفر، یك مهمانی یا در طبیعت عكسی سلفی انداخت و این مساله یك روند عادی عكاسی است اما در جامعه ما دیگر وضعیت به این نحو نیست و هدف اصلی مردم سلفی گرفتن شده است!
سندرمی به نام سلفی
ما در عصری زندگی می‌كنیم كه سلفی گرفتن برای همگان پدیده جذابی است و دیگر كمتری كسی گوشی موبایل خود را به دیگران می‌دهد تا از او عكس بگیرند! فرقی ندارد آن فرد، رئیس‌جمهوری در قلب نیویورك باشد و پسركی پس از گل زدن در فوتبال در روستایی كوچك. البته اگر این پدیده به اندازه باشد، هیچ مشكلی ندارد اما بعضا كار به جایی می‌رسد كه سلفی گرفتن تبدیل به یك سندرم و بیماری می‌شود و به این جهت می‌توان امروزه از سندرم سلفی و فرهنگ اینستاگرامی یا اینستاگرامیزه شدن فرهنگ سخن گفت كه نوعی فاجعه تلقی می‌شود. جالب است بدانید كه واژه انگلیسی «Selfitis» یا «علاقه بیش از حد به گرفتن عكس‌های سلفی» اولین‌بار در سال ۲۰۱۴ معرفی شد.
در واقع این برای اولین‌بار بود كه انجمن روان‌شناسان آمریكا این عادت ناشایست را جزو مشكلات روحی و روانی و البته در میان بیماری‌های روانی طبقه‌بندی می‌كنند و آن را سندروم سلفی گرفتن نامیدند. از نظر روان‌شناسی آنهایی كه دائما سلفی می‌اندازند، دچار یك نوع بیماری به نام خود زشت انگاری هستند و در مقابل آنها عده‌ای دیگر هم به دلیل خودشیفتگی‌شان دائما جلوی دوربین گوشی همراهشان قرار می‌گیرند و تصاویرشان را در شبكه‌های اجتماعی می‌گذارند تا جلب توجه كنند!
ضمیمه قاب کوچک
