زائران پیاده علی بن موسی الرضا(ع) قدم‌به‌قدم جا پای مولایشان می‌گذارند و عاشقانه دل به جاده‌ای می‌زنند كه هزار سال پیش امام‌شان از آن مسیر قصد خراسان كرده؛ جاده عشقی كه شاه خراسان منزل به منزل طی كرده، برای مردم در مسیر نماز باران خوانده و از هرجا گذشته دل‌هایی را عاشق كرده؛ حالا بعد از سال‌ها این زائران پیاده هستند كه به سبك و شیوه همان روزها پای پیاده قدم در مسیر می‌گذارند و یك پیاده‌روی عاشقانه را شروع می‌كنند. طاهره حیدری، مدیر كاروان بانوان امام رضایی شهر فریمان یكی از همین زائران است. بانویی 46ساله كه 13سال است در ایام صفر كاروان می‌آورد و می‌برد. او به ما می‌گوید: «به خاطر ارادتی كه به امام‌رضا(ع) سلام داشتم چند سال پیش یكدفعه به ذهنم رسید كه پیاده به سمت حرمش حركت كنم، آن موقع با 17نفر راه افتادیم و هیچ امكاناتی هم در مسیرمان نداشتیم. ما روز قبل از شهادت راه افتادیم و شب را در مسیر در یك گلخانه خوابیدیم، هوا هم خیلی سرد بود، اما ما به عشق امام رضا(ع) همه سختی‌ها را تحمل كردیم. فردای آن روز به حرم رسیدیم و باز هم شب تا صبح را گوشه حرم طی كردیم و دوباره به سمت شهرمان راه افتادیم. قصه این كاروان كوچك تا سه سال متوالی به همین شكل بود. اما بعد از سه سال وقتی جمعیت زائرانش بیشتر شد، با جمعیت خدمتگزار به زائران پیاده امام رضا(ع) آشنا شد و این زیارت سبك و سیاقی دیگر گرفت: الان اعضای كاروان ما 550 نفر هستند و هركس با عقیده و هدفی در این مسیر همراه ما می‌شود. یك نفر نذر دارد، یك نفر حاجت دارد، یك نفر برای تجربه می‌آید و هركسی به اندازه دلش از این مسیر سهم می‌برد. این مسیر سختی كم ندارد، اما برای زائر پیاده این سختی‌ها معنی ندارد و واقعا لطف و نظر امام رضا (ع) باعث ادامه كار ما شده و ما را در این سفر معنوی تنها نگذاشته.