حصیربافی یا بوریابافی را نمی‌توان صنایع‌دستی منطقه خاصی از ایران نامید، این هنر ایران‌شمول است، اما در هر منطقه از ایران، بنا به مواد اولیه و حتی سبك زندگی مردم، به‌شكلی و برای استفاده‌ای بافته می‌شود.
 بسته به منطقه‌ای كه هنر حصیربافی در آنجا در حال انجام است، محصولات این رشته به صورت حصیربافی، سبدبافی، مرواربافی، تركه‌بافی، كپوبافی، چم‌بافی و چیغ‌بافی رایج است. 
  فصول بهار و تابستان، از فصل‌های پررونق حصیربافی است.
 بوریابافی جزو هنرهای نساجی است، اما درباره دسته‌بندی آن هنوز اختلاف نظر وجود دارد. برخی از كارشناسان این هنر را در گروه ویژه‌ای با عنوان «سبد و حصیربافی» جای داده‌اند و در این میان، گروهی دیگر هم آن را جزو صنایع چوبی می‌دانند و این به دلیل كاربردهای متفاوت این هنر یا صنعت است. 
 تولیدات حصیری معمولا برای مصارف مختلفی مانند زنبیل، كیف، جای نان یا میوه، زیرانداز و دیواركوب استفاده می‌شود. گاه بسته به سفارش، حصیر را رنگ‌آمیزی می‌كنند. 
 در بعضی از شهرها مانند بیرجند روی تولیدات حصیری، با نخ‌های رنگارنگ، گل و بوته رودوزی می‌كنند. 
 مرغوب‌ترین زیراندازهای حصیری در شهرستان‌های آبادان، خرمشهر و شادگان تولید می‌شود. 
 با حفاظت از حرارت و آتش، فشار، ضربه و اشیای نوك تیز و برنده می‌توان از حصیر نگه‌داری و سال‌ها هم از آن استفاده كرد. حصیر بافته شده، با آب ولرم و شوینده‌های معمولی قابل شست‌وشو است.
 درست است كه بوریابافی، هنر ساده‌ای است و خیلی زود هم بافته می‌شود و همه می‌توانند آن را ببافند، دختران و زنان روستایی، اما بافنده‌های اصلی این هنر هستند. زنان و دختران روستایی، بهترین ارتباط را با ساقه گیاهان برقرار می‌كنند.
 حصیربافی میناب در استان هرمزگان، ثبت جهانی شده و این شهر را می‌توان قطب حصیربافی ایران دانست.