سازمان بهزیستی كشور، متولی امور معلولان است. پس بسیاری از مشكلات جامعه معلولان و به‌خصوص ناشنوایان را بهزیستی باید حل كند. اما سؤال اینجاست كه چرا این مشكلات در این سازمان حل نمی‌شود؟
جواب سلیمی به این سؤال عجیب است.
او در این باره می‌گوید: «موضوع این است كه ما در سازمان بهزیستی حتی كارشناسی  هم كه آشنا به امور ناشنوایان باشد، نداریم.»
اتفاقا این انجمن هم كارشناسی را كه بتواند با امور ناشنوایان در ارتباط باشد، معرفی كرده است، اما موضوع این است كه كارشناسی كه آنها معرفی می‌كنند، باید در دل این سازمان قرار بگیرد و كارمند آن سازمان باشد. همین شده كه این انجمن و انجمن‌های دیگر به بهزیستی پیشنهاد داده‌اند تا كارشناس‌های آنها زیرنظر این انجمن‌ها دوره‌های آموزشی را بگذرانند تا بدانند چه طور با ناشنویان تعامل كنند.
او می‌گوید: «یك سال است كه ما به آنها می‌گوییم كارشناسانی می‌خواهیم كه بتوانند با
ناشنوایان تعامل كنند؛ به آنها می‌گوییم كه از كارشناسان‌تان بخواهید كه با بچه‌های ناشنوا بد‌رفتاری نكنند.»
آنها طرح‌ها و پیشنهادهای زیادی دارند؛ ایده‌ها و طرح‌هایی كه زندگی جامعه ناشنوایان را بهتر خواهد كرد. اینها همه در حالی است كه به گفته مدیرعامل این انجمن، حمایتی از این طرح‌ها نمی‌شود.
مهم‌ترین درخواست آنها اما در قانون حمایت از حقوق معلولان خلاصه می‌شود:‌ «تقاضا می‌کنیم درخواست ناشنوایان را به قانون حمایت از حقوق معلولان اضافه كنند و در قالب یك طرح دوفوریتی به مجلس ارائه شود. بهزیستی متولی است و ما هم می‌توانیم در كنارشان حمایت را انجام دهیم. این اتفاق‌ها
اما نمی‌افتد.»