ایرادی ندارد كه مخاطب روزی ده‌ها بار به فضای مجازی یا شبكه‌های خارجی سر زند؛ آنچه اهمیت دارد این است كه مخاطب هرگاه گرفتار تناقض در اخبار شد به رسانه ملی مراجعه كند و درست‌ترین و راست‌ترین حرف‌ها را از رسانه ملی ببیند و بشنود.
سریال‌هایی كه در رسانه ملی ساخته می‌شوند باید از هر لحاظ بسیار قوی باشند و در مقایسه با دیگر سریال‌های شبكه‌های برون‌مرزی از هر لحاظی كه ببینید قدرتمندتر عمل كنند؛ چنین می‌شود كه به مرور تلویزیون مخاطبانش را بیشتر و بیشتر می‌كند.
در زمان‌های نه چندان دور یك سری سریال‌ها و برنامه‌های جذابی در تلویزیون تولید می‌شد كه در زمان پخش، خیابان‌ها را‌ خلوت می‌كرد زیرا مردم می‌خواستند هر طور شده داستان آن سریال‌ها را دنبال كنند. الان هم هنگام پخش مسابقات حساس فوتبال چنین اتفاقی روی می‌دهد ولی در كل سال شاید فقط با یك یا دو سریال درجه یك مواجه باشیم.
شبكه‌های خارجی فارسی‌زبان جز رنگ و لعاب و آویزان شدن به غیراخلاقیات چه دارند برای جلب مخاطب؟ هیچ ندارند؛ نه بازیگران خوبی دارند و نه تكنیسین‌های ماهری! پس ما كه در داخل كلی هنرمند خلاق داریم خیلی راحت می‌توانیم از آنها جلو بزنیم به‌خصوص تلویزیون ما را به محصولات اخلاقی و پاك می‌شناسند و این بزرگ‌ترین سرمایه برای رشد است.
مخاطبان جوان مدام پیگیر «بازی تاج و تخت» بوده‌اند ولی همین‌ها از سریالی مثل «پایتخت» هم استقبال می‌كنند چون با حفظ استانداردهای تولید شده. پس چاره‌ای نداریم جز آن‌كه قید تولید سریال‌های درجه چهارم و پنجم را بزنیم و فقط و فقط سریال‌های درجه یك تولید كنیم.
جوانان ما عاشق برنامه‌های ورزشی تلویزیون هستند. باید طوری كار كرد كه این عشق به سمت سریال‌های نمایشی هم بیاید؛ سریال‌های پاكی كه برگ برنده رسانه ملی در برابر رقبای خارجی و رها از بند اخلاق خود است.