فیلم «روز صفر» ساخته‌ سعید ملكان، فلاش‌بكی است به برهه‌ای از روزهای پرالتهاب دهه‌۸۰ كشورمان. روایتی سینمایی با فیلمنامه‌ای وفادار به تاریخ كه وقایع آن در اواخر دهه‌۸۰ شمسی رخ می‌دهد. فیلمساز با نگاهی فارغ از تكرار كلیشه‌های رایج، در حالی تصاویری را از تعقیب‌وگریز سایه‌به‌سایه نیروهای ایرانی با عبدالمالك ریگی [رهبر گروهك جندا...] خلق می‌كند كه تماشاگر مجالی برای چشم برهم‌زدن ندارد. ریگی كه برای ملاقات و دیدار با نماینده ویژه آمریكا در امور افغانستان، از كابل عازم دبی و سپس راهی بیشكك پایتخت كشور قرقیزستان است [با نیروهای انتحاری او كه آماده عملیات انتحاری سراسری در خاك ایران هستند]، در بندرعباس به‌دام می‌افتد و...
 روز صفر با بازی‌های بدون نقص ساعد سهیلی [در نقش ریگی] و امیر جدیدی [در نقش مامور ایرانی]، هیچ چیزی از یك اثر ماندگار سینمایی كم ندارد… روز صفر، سینمایی‌ست شاخص در حد ملی. همه چیز سرجای خود قرار دارد. صف‌آرایی قهرمان و ضدقهرمان فیلم [با سكانس‌های به‌یادماندنی و پرهزینه زمینی‌وهوایی] اثر گذار است. حس بی‌رحم «نفرت» در مقابل وفاداری به «عشق»، نفسِ مخاطب را در سینه‌ حبس می‌كند، نه! آدم را غافلگیر می‌كند و به درون پرده سینما می‌كشاند… قصه مستندگونه روز صفر كه برگرفته از رشادت‌های «قهرمانان ناپیدا»ست، جای شك برای تماشاگر نمی‌گذارد تا با تك‌تك پلان‌ها همذات‌پنداری كند و چاره‌ای ندارد جز تحسین و باورپذیری محض!
به‌نظر نگارنده، در این مقطع كه اغلب فیلم‌ها یا با نیم‌نگاهی به حضور در آن‌سوی آب جلوی دوربین می‌روند یا با هدف گیشه كلید می‌خورند، ساختِ چنین فیلم‌هایی از نان شب واجب‌تر است! سینمای ایران به قهرمان نیاز دارد و می‌توان فیلم روز صفر را ادامه فیلم «شبی كه ماه كامل شد» دانست؛ با یك سروگردن بالاتر!