یک نمایش دلپذیر
اهدیه حمزه‌لوئیا
فیلم« 23 نفر»ماجرای ۲۳ سرباز نوجوان ۱۵ تا ۱۸ ساله را روایت می‌كند كه در زمان جنگ ایران و عراق به اسارت گرفته شدند. ولی به جای آن‌كه همراه بقیه رزمندگان به اردوگاه‌ها فرستاده شوند، در زندان عراقی‌ها ماندند. علت این کار، تصمیمی بود كه نیروهای بعث عراق برای انجام یك شوی تبلیغاتی تلویزیونی به سود كشورشان در سر داشتند. آنها می‌خواستند این نوجوانان را دستمایه یك دروغ بزرگ و فریب سیاسی كنند. به این شكل كه با پوشاندن لباس نو به بچه‌ها و گرفتن اعتراف از زبان آنها كه به زور به جنگ آمده‌اند و الان هم رفتار خوبی با آنها در زندان عراق انجام می‌شود؛ چهره واقعی جنگ را به شكلی دیگر جلوه دهند.
در این مسیر زحمت مهدی جعفری كارگردان این فیلم و سایر تیم سازنده، از چند جهت قابل تجلیل است.
اولا همین كه بر خلاف عرف سینمای ایران، به سراغ اقتباس از یك كتاب رفته‌اند و می‌شود گفت تیم تولید تا حد زیادی از پس تبدیل كتاب به فیلم بر آمده است.
دوم این‌كه خود توجه به سینمای نوجوان آن هم در حوزه‌ای مثل دفاع مقدس بسیار ستودنی است؛ چرا كه سینمای نوجوان چنانچه گفته شد، مهجور است و در حوزه دفاع مقدس بسیار مهجورتر.
سوم این‌كه در این فیلم همه 23 نفر قهرمان هستند و یك جمع واحد و قدرتمند به نظر می‌آیند و این پردازش داستان ستودنی است. البته باید بپذیریم كه فیلم ۲۳ نفر روی لبه‌ای قرار دارد كه یك طرف آن داستان ناب و دلنشین آن است و طرف دیگر شعار سر دادن‌های نابجا كه باعث شده فیلم در جاهایی تا حدودی گل درشت شود. اما شاید مشكل اصلی فیلم، همین فیلم بودنش است! كتاب چهارصد صفحه‌ای «احمد یوسف‌زاده» با آن همه جزئیات، تقریبا فریاد می‌زند كه باید حداقل به یك سریال تلویزیونی سیزده قسمتی تبدیل شود. «بیست و سه نفر» بیشتر از این كه مناسب مدیوم سینما باشد، مناسب یك مینی‌سریال تلویزیونی در ژانر نوجوان بود كه در صورت تحقق این مورد، به طور حتم می‌توانست طرفداران بیشتری هم پیدا كند.
در این مسیر زحمت مهدی جعفری كارگردان این فیلم و سایر تیم سازنده، از چند جهت قابل تجلیل است.
اولا همین كه بر خلاف عرف سینمای ایران، به سراغ اقتباس از یك كتاب رفته‌اند و می‌شود گفت تیم تولید تا حد زیادی از پس تبدیل كتاب به فیلم بر آمده است.
دوم این‌كه خود توجه به سینمای نوجوان آن هم در حوزه‌ای مثل دفاع مقدس بسیار ستودنی است؛ چرا كه سینمای نوجوان چنانچه گفته شد، مهجور است و در حوزه دفاع مقدس بسیار مهجورتر.
سوم این‌كه در این فیلم همه 23 نفر قهرمان هستند و یك جمع واحد و قدرتمند به نظر می‌آیند و این پردازش داستان ستودنی است. البته باید بپذیریم كه فیلم ۲۳ نفر روی لبه‌ای قرار دارد كه یك طرف آن داستان ناب و دلنشین آن است و طرف دیگر شعار سر دادن‌های نابجا كه باعث شده فیلم در جاهایی تا حدودی گل درشت شود. اما شاید مشكل اصلی فیلم، همین فیلم بودنش است! كتاب چهارصد صفحه‌ای «احمد یوسف‌زاده» با آن همه جزئیات، تقریبا فریاد می‌زند كه باید حداقل به یك سریال تلویزیونی سیزده قسمتی تبدیل شود. «بیست و سه نفر» بیشتر از این كه مناسب مدیوم سینما باشد، مناسب یك مینی‌سریال تلویزیونی در ژانر نوجوان بود كه در صورت تحقق این مورد، به طور حتم می‌توانست طرفداران بیشتری هم پیدا كند.
