زمانی نه چندان دور خاطرم هست که به جایی رسیده بودیم که در یک شب چند سریال از تلویزیون پخش می‌شد و بین همه هم رقابت برای جذب مخاطب وجود داشت و مثلا یک ملودرام به اندازه یک کمدی، بیننده داشت و هر دو خیابان‌ها را خالی می‌کردند.
الان هم هر شب چند سریال روی آنتن می‌رود، ولی کم پیش می‌آید که مثلا همزمان با هم سه سریال بتوانند مخاطب داشته باشند. یک دلیل این امر مشکلات مالی تلویزیون است. یعنی تلویزیون به مانند گذشته نمی‌تواند انتظارات تهیه‌کنندگان مطرح را به لحاظ مالی برآورده کند و در نتیجه کیفیت‌ها افت می‌کند.
تلویزیون هیچ گاه تلاشش را کم نکرده و همواره با انرژی بالا به تولید پرداخته است و در تمام ناملایمات کوشش کرده از نظر کمی هم که شده عقب نماند و به تولید سریال ادامه دهد، اما از نظر کیفی اگر بخواهیم بسنجیم می‌توانیم بهتر باشیم.
وقتی گرفتاری مالی پیش می‌آید کارگردانان و تهیه‌کنندگان به‌جای تمرکز بر جذب بازیگران هزینه‌زا ، باید روی ایجاد درام‌های پرتعلیق و پرکشش وقت بگذارند و اصلا اگر فیلمنامه پرکشش ندارند سراغ تولید نروند.
یقین بدانید یک مینی‌سریال ۵قسمتی با گره‌افکنی جذاب بسیار مخاطب‌پسندتر از یک سریال ۳۰قسمتی است که فقط ده قسمت طول می‌کشد تا داستانش راه بیفتد. تلویزیون چاره‌ای ندارد جز آن که به سمت کیفی‌گرایی کامل برود.
ایرانیان در قصه‌گویی ید طولایی دارند و در روایت هم خوب بلدند به مخاطب رودست بزنند، ولی مشکل اینجاست که وقتی پای تصویر و تولید برای تلویزیون می‌رسد این توانایی کم می‌شود و به‌جایش به دامن حرافی می‌افتیم. تلویزیون همیشه موقعیتی ویژه بین مخاطبان داشته و این موقعیت با تولیدات بهتر، تثبیت می‌شود.