این روزها همه درگیر کرونا شده‌ایم، مردد میان هر بیرون رفتن از خانه و نرفتن. می خواهیم که احتیاط کنیم و خانه بمانیم اما گاهی هم ناگزیر می‌شویم برای کاری بیرون بیاییم، واقعیت این است که باید یاد بگیریم چطور مراقب خود و دیگران باشیم و زندگی کنیم. چون ممکن است این کرونای ملعون قصد نداشته باشد دست از سرمان بردارد!
در ایام عید نوروز به ندرت بیرون رفتم و حالا هم با همه این حرف‌ها تلاش می کنم در خانه بمانم و جز برای کارهای ضروری بیرون نیایم. به همه هم توصیه می کنم تا می توانند از همین قاعده پیروی کنند. توصیه ام هم این است که تفریحات و سرگرمی هایی برای خودشان تعریف کنند و خیلی هم بیکار ننشینند، در خانه ماندن در صورتی که همراه با فعالیت جسمی و روحی نباشد می شود کسالت روحی و جسمی، از پادرد، كمردرد تا کلی مشکل دیگر ...
می شود توی خانه هم راه رفت، کتاب خواند و فیلم تماشا کرد و البته هی دست ها را شست، فاصله‌گذاری‌های لازم و همین نکات ساده و کوچک را رعایت کرد. باور کنید هر باری که دست‌مان را می شوییم به سلامت خودمان و دیگران کمک بزرگی می کنیم. اگر قبل از کرونا به ما می گفتند شستن دست‌ها کمک به حفظ جان خود و دیگری است، بی شک همه‌مان
می‌گفتیم که حاضریم روزی هزار بار دست‌هایمان را بشوییم. حالا هم در همان روزهای سختی هستیم که با همین کار ساده می‌شود جلوی کلی اتفاقات دشوار  را گرفت.
 برگردم به ماجرای فیلم دیدن، بعد از اینکه ماندیم خانه
و هی دست شستیم و ... می‌توانیم از امکان تماشای آنلاین کلی فیلم و سریال استفاده کنیم تا سینمای ایران و جهان را بهتر بشناسیم. اصلا فرصت خوبی است که ببینیم سینمای ما چه پیشرفت هایی داشته و بعد از انقلاب چه اتفاقات خوبی را تجربه کرده است.
خانه ماندن را بگذاریم فرصت مرور، مرور خودمان و زندگی، مرور روزهای عادی ای که دلمان برایشان تنگ شده و در کنارش هم مرور سینما.  در کنارش هم خروج ابراهیم حاتمی‌کیا را آنلاین ببینیم و  از این اتفاق تازه سینما لذت ببریم. هر چند هیچ چیز جای فیلم دیدن در سینما
و لذت نشستن روی صندلی هایش در میان تاریکی سالن را  نمی گیرد، اما این امکان برای شرایط فعلی خوب و دلچسب است و شاید حتی در دوران پساکرونا هم دلمان بخواهد تجربه‌اش  کنیم.
امیدوارم این روزها با کمترین خسارت تمام شود، ما و عزیزان‌مان سلامت بمانیم و روزهای خوشی را تجربه کنیم. همچنین امیدوارم حالا و در شرایط اجباری پیش آمده بتوانیم روزهای کسل کننده در خانه ماندن را به کارها و اتفاقاتی خوبی بگذرانیم تا برای آینده کسل
و افسرده نباشیم و روحیه مان را نباخته باشیم.
آدمیزاد را امید زنده نگه می دارد دیگر، امید به فردا، امید
به روزهای بهتر و همین امید است که آدمیزاد را از امروز برده
به فردا، سینما ، کتاب ها و اصلا هر چیز دیگری را تقویت کرده است، همین امیدواری ای که ما سعی می کنیم در خود داشته باشیم و ببریمش برای روزهای بعد از کرونا، برای همه زندگی
و نسل های آینده مان.