راپورت رسیده گویا احد از وكیل‌الرعایای خدوم و زحمتكش ممالك محروسه پروگرام ریخته‌اند و فرموده‌اند دولت برای زوجین جوان نوخاسته بهارمست طهران منازل بیست و پنج متری تهیه و تدارك دیده این اعزه را به خانه بخت راهی كنند. راپورت را كه خواندیم الحق گل از گلمان شكفت و رحمت فرستادیم به شیر پاكی كه نوش جان فرموده‌اند. الحق كه درستش هم همین است. تازه جناب ما می‌گوید این بیست و پنج متر زیاد هم هست. چه معنی دارد كه طرف خانه دو اتاقه سه اتاقه داشته باشد؟ كه الكی خرج تیر و تخته میز و كمد و مبل و صندلی بدهد.
 درویشی و مناعت طبع و سبكبار زیستن كجا رفته؟ این دنیای پست فانی گذرا و این عمرهای شصت هفتاد ساله كه دیگر خانه خریدن ندارد. اولندش كه این اعزه نوعروس و داماد از كله خروسخوان تا بوق سگ باید سه جا كار كنند تا خرج زندگی و قسط و خورد و خوراك دربیاید. شب هم كه می‌رسند خانه جنازه لت و پارند و باید بگیرند بخوابند.
 ثانیندش آدم صحیح سالم معمولی دومتر جا بیشتر برای خواب لازم ندارد. وقتی هم خوابی دیگر فرقی نمی‌كند توی كاخ كرملین خوابت برده یا توی اتاقكی بالای شیروانی. واقعا جناب وكیل‌الرعایا خیلی اسراف كرده‌اند و توپ بسته‌اند توی بودجه مملكت. جناب ما نظرمان این است.
 آن بیست پنج متر را بكنند دوازده متر. دو چشمه مبال یكی به جهت نسوان و یكی به جهت رجال و دو غرفه مطبخ هم توی هر اشكوب تدارك ببینید رعیت در كنار هم در صلح و صفا و همدلی زیست كنند. هم همسایه از حال همسایه خبر دارد. هم نسوان مجبور نیستند یخچال و گاز و كاسه بشقاب اضافه به منزل ببرند. ما عجالتا برویم خشایار را بفرستیم خانه این بابایی كه این طرح را داده پیدا كند هم دسته گلی چیزی پیشكش كنیم هم ببینیم منزل خودشان چند متر است.