18 سال پیش وقتی در انجمن قلم ایران در حال نامگذاری چهاردهم تیرماه به نام «روز قلم» بودیم، فکرش را نمی‌کردیم کنارگذاشتن قلم و دل‌سپردن به فناوری حروفچینی، چنین شتاب فزاینده‌ای بگیرد و به جایی برسد که امروز در روز قلم، کمتر نویسنده‌ای را بتوانیم پیدا کنیم که با ابزاری چون خودکار، مداد و... بنویسد. خود من پیشترها با خودکار روی کاغذ می‌نوشتم، اما حالا شش سالی است تایپ می‌کنم. هر یک لطف خود را دارد، اما به هر حال نوشتن با ابزار خودکار، خودنویس و مداد، حال و هوای دیگری دارد. البته خب منظور از «قلم» در روز قلم، بدیهی است صرفا ابزار نوشتن نیست؛ اشاره‌ای است به وجوه معنوی ماجرا و نوشتن به صورت کلی و اصحاب نوشتن.
 
امروز پس از گذشت 18 سال از نامگذاری چهاردهم تیرماه در تقویم رسمی ایران به عنوان روز قلم، گمان نمی‌کنم به همه اهداف اولیه مدنظر از این نامگذاری رسیده باشیم. تصور ما به عنوان هیات موسس انجمن قلم ایران که پیشنهاددهنده این نامگذاری محسوب می‌شد، این بود که این روز زودتر از اینها بین مردم جا بیفتد. روزهایی چون روز پدر و روز دختر، عمر کمتری از روز قلم در تقویم ملی ایران دارند، اما می‌بینیم بیشتر از روز قلم شناخته شده هستند و از آنها استقبال می‌شود. با این حال معتقدم به‌تدریج این روز نیز در تقویم جا می‌افتد. به هر حال تلاش‌هایی هر سال در این روز صورت می‌گیرد، از جمله مراسمی که برگزار می‌شود و البته امسال به اشکال مجازی و غیرحضوری برپا خواهد شد و از همین رو فکر می‌کنم در آینده، روز قلم نیز روزی خواهد بود مثل روز معلم یا روز کارگر و مورد استقبال بیشتری قرار خواهد گرفت.