اگر نخواهیم اغراق کنیم، با محدودیت‌های پیش آمده در نتیجه کرونا این تلویزیون است که تبدیل شده به رسانه‌ای فراگیر و همین فراگیری است که توجهات را نسبت به نقاط قوت و ضعف آن بیشتر کرده.
در کنار تلویزیون، فضای مجازی هم این روزها به شدت پرمشتری است؛ ولی واقعیت این است که از منظر امنیت اخلاقی هنوز خانواده‌ها ترجیح می‌دهند رسانه ملی را در اولویت سرگرم‌سازی قرار دهند، چون می‌توانند با خیال راحت کنار فرزندان پای تلویزیون بنشینند.
دنیا درحال دگردیسی بود و بروز کرونا سرعت دگردیسی را بیشتر کرد و به نظر می‌رسد طی ماه‌های آینده باز هم این دگردیسی شتاب بیشتری خواهدگرفت و در این میان رسانه‌های سرگرم‌کننده داخلی باید بیش از گذشته بر ایده‌ و افکار نو برای جلب بیننده اقدام کنند.
سریال‌سازی برای تلویزیون طی چهار دهه به لحاظ عملیاتی چنان پیشرفتی داشت که باعث شد سریال‌سازی برای شبکه خانگی هم رونق گیرد و با وجود همه مشکلات، به‌اندازه خود، اسباب چرخش اقتصادی هنرهای نمایشی و سرگرم‌سازی ایرانیان را ایجاد کند.
آنچه در سریال‌های ما کم است داستان‌های تازه است. نباید این طور باشد تا سریالی گل می‌کند و می‌گیرد همه بخواهند سریال‌های مشابه، تولید کنند. بهتر است سراغ ایده‌های نو و سوژه‌های تازه بروند.
این‌که می‌گویند سوژه کم داریم به نظرم فقط نوعی توجیه است برای رهایی از پاسخ به انتقادات؛ چون اگر فقط حوادث یک هفته زندگی ایرانیان را مرور کنیم پر است از اتفاقات ریز و درشتی که می‌تواند ماده خام تولید یک سریال شود.
همیشه راحت‌ترین روش برای سریال‌سازی، استفاده از الگوهای قدیمی است در شرایطی که اتفاقا اگر به دنبال نوآوری برویم شاید در شروع کار کمی سختی بکشیم، ولی کار که راه بیفتد خیلی بیشتر لذت می‌بریم؛ چون مسیرهای تجربه‌نشده‌ای را به دایره مسیرهای پیشین افزوده‌ایم.