جمهوری «کریباتی» که در منطقه استوایی گرمسیری و در پایین‌ترین نقطه زمین نسبت به سطح دریا قرار دارد، یکی از دورافتاده ترین مناطق جهان است و جاده منتهی به آن نشان می‌دهد که چقدر شکننده و توسعه نیافته است. با این حال کریباتی یکی از تنها سیزده کشور جهان است که هیچ موردی از ابتلا به ویروس تاجی شکل را ثبت نکرده است.
با خواندن این چند سطر، اصلا ذهنم سراغ این نرفت که بگردم دنبال اسم بقیه کشورهایی که بیماری کرونا به آنها نفوذ نکرده است. حتی به این فکر نکردم که آیا مصرف چیز خاصی مثل نارگیل که در آن منطقه رواج زیادی دارد مانع این بیماری شده یا نه. من همه فکرم معطوف شده به جزیره ای بودن این کشور و دورافتاده بودنش از سایر آدم‌ها.
اگر خاطرتان باشد (که البته من خیلی انتظارش را ندارم!) یک بار از جزیره ای گفتم که نسل نو، یعنی شما نوجوان‌های دهه هشتادی در آن گیر افتاده‌اید و بزرگترها، به خصوص پدر و مادرها و معلمین و حتی مسئولین جامعه از آن بی خبرند و هیچ تلاشی برای ورود به دنیای شما نمی‌ کنند.
حرف آن زمانم این بود که به قول نیما یوشیج (آی آدم‌هاکه بر ساحل نشسته شاد و خندانید یک نفر در آب دارد می‌سپارد جان) البته دقیق‌ترش این است که یک عده نوجوان را رها کرده اید به حال خودشان و در جزیره تنهایشان غرق شده اند. ولی الان حرفم به شما نوجوان‌هاست. گاهی هم بد نیست برای حرف هایی که به شما می‌رسد فیلتر بگذارید. مراقب باشید یک وقت حرف‌های بیمار برخی که دوست دارند جهان را با حرف‌هایشان پر کنند سراغتان نیاید. اتفاقا این جور آدم‌هااول از همه مغز شما را نشانه می‌گیرند.
شاید ظاهرش این باشد که جزیره‌ای دور افتاده برای خودتان دارید. که البته به وقتش راه رابطه با جهان و هستی را پیش روی شما قرار می‌دهد. ولی بد نیست از این فرصت استفاده کنید و لااقل ویروس‌های ناامیدی، دروغ، تفرقه، تنبلی و خیلی دیگر از این‌هارا که بدتر از کرونا نباشند، به همان اندازه مخربند؛ در جزیره خودتان راه ندهید. فکرش را بکنید اگر قرار است همه نسل گذشته، زامبی‌هایی شوند که دروغ و اختلاس و رشوه و کم‌کاری و هزارتا بیماری دیگر درونشان رخنه کرده است، شما از این جریان دور بمانید. 
و دعا کنیم روز موعود بیاید و او که آمدنش واکسن درمان این مریضی‌های مزمن عالم است، از راه برسد.