مرگ قذافی لیبی را خوش‌بخت نکرد. 9سال است لیبی رنگ آرامش به خودش ندیده است. کشور چند تکه و چند شهر مهم و کلیدی از دسترس دولت مرکزی خارج شده است. اقتصاد لیبی در همه زمینه‌ها زمین خورده است. شاخص‌ها پایین آمده و مردم فقیرتر
شده‌اند.
امروز گروه‌های سیاسی دو به دو با هم درگیر هستند. کشورهای خارجی هم هر یک از گروهی حمایت می‌کنند. هنوز مقامات سیاسی نتوانستند تفاهمی را اجرا کنند. لیبی امروز بهشت بی‌قانون‌ها و آدمکشان داعشی است. خبری از آبادی و سرسبزی و دموکراسی
نیست.
هیچ دولت خارجی به فکر آبادانی آن کشور نیست. نه آمریکا، نه انگلیس، نه همه آن کشورهایی که بر فراز لیبی جنگنده فرستادند، یک آجر روی آجر نگذاشته‌اند.
بعدها اوباما گفت از دخالت در امور لیبی پشیمان است. او وضعیت لیبی را می‌دید و می‌خواست از خودش سلب مسؤولیت کند. پشیمانی یک واژه بی‌معنی برای کسی است که خودش را رئیس‌جمهور آمریکا می‌داند. آمریکا چاره‌ای ندارد تا بپذیرد لیبی را برای حضور داعش و سلفی‌ها آماده کرده است.
آمریکا با همدستی غربی‌ها با یک برنامه‌ریزی دقیق ابتدا قاپ قذافی را دزدیدند و بعد او را سرنگون کردند تا این کشور سال‌ها در آتش اختلاف و آشوب بسوزد؛ البته مقصر اصلی کسی غیر از قذافی نمی‌تواند باشد. بلوای لیبی کم نشد و خواب مضطرب مردمش به کابوسی در نیمه‌شب تبدیل شد. این لیبی است: خواب خوش دیکتاتوری انقلابی که پیشمان شده بود و به شکلی جنون‌آمیز می‌خواست در آغوش غرب برقصد.