امانت
مریم شاه‌پسندی / تهران
می‌خاهم برای شما اذ فرحنگی بگویم که با تمام قنی بودنش و با تمام شکوحی که در آن جلوه دارد، اما کمترین توجحی به نگح داشتنش نمی‌شود.
آزار‌دهنده بود، نه؟ شاید آزار‌دهنده‌تر از غلط‌های املایی در دو خط بالا، این باشد که این خطا‌ها از من، به عنوان یک محصل سر بزند.
حال اگر من یک مهندس، یک دکتر، یک دانشجو بودم، چه؟
بالطبع، توقع بیشتر و بیشتر می‌شود اما باید بگویم همین جریان بزرگ، به‌کرات کوچک شمرده می‌شود و چه بسا هنوز هستند کسانی که رسم‌الخط فارسی را جزو فرهنگ نمی‌دانند و گاهی با وجود مدرک‌های تحصیلی و دانشگاهی متعدد، نه تنها از اهمیت این موضوع با‌خبر نیستند، بلکه توجهی هم به آن ندارند.
با این‌که فضای مجازی، پر شده از شعار‌ها برای حفظ فرهنگ ایرانی، اما جالب توجه این است که کمتر کسی به ادبیات فارسی و رسم‌الخط آن توجه دارد. گویی که فرهنگ و ادبیات را جدای هم بدانند، در حالی که این دو به مثابه مادر و فرزندند و اگر قصدمان تکریم مادر است، زاده مادر نیز باید محترم شمرده شود. و این وظیفه ما در این برهه از تاریخ است که مانند نیاکانمان، امانت‌دار زبان فارسی باشیم. همانند آنهایی که در طول تاریخ، در جنگ‌ها و استعمار‌های متعدد، پاسدار این مادر و فرزند بوده‌اند.
آزار‌دهنده بود، نه؟ شاید آزار‌دهنده‌تر از غلط‌های املایی در دو خط بالا، این باشد که این خطا‌ها از من، به عنوان یک محصل سر بزند.
حال اگر من یک مهندس، یک دکتر، یک دانشجو بودم، چه؟
بالطبع، توقع بیشتر و بیشتر می‌شود اما باید بگویم همین جریان بزرگ، به‌کرات کوچک شمرده می‌شود و چه بسا هنوز هستند کسانی که رسم‌الخط فارسی را جزو فرهنگ نمی‌دانند و گاهی با وجود مدرک‌های تحصیلی و دانشگاهی متعدد، نه تنها از اهمیت این موضوع با‌خبر نیستند، بلکه توجهی هم به آن ندارند.
با این‌که فضای مجازی، پر شده از شعار‌ها برای حفظ فرهنگ ایرانی، اما جالب توجه این است که کمتر کسی به ادبیات فارسی و رسم‌الخط آن توجه دارد. گویی که فرهنگ و ادبیات را جدای هم بدانند، در حالی که این دو به مثابه مادر و فرزندند و اگر قصدمان تکریم مادر است، زاده مادر نیز باید محترم شمرده شود. و این وظیفه ما در این برهه از تاریخ است که مانند نیاکانمان، امانت‌دار زبان فارسی باشیم. همانند آنهایی که در طول تاریخ، در جنگ‌ها و استعمار‌های متعدد، پاسدار این مادر و فرزند بوده‌اند.
