آب مایه حیات است، مگر می‌شود بدون مایه حیات زنده بود، یا آب الفبای زندگی. ..اینها تنها شعاری هستند که فقط به آن دل خوش کردیم و حتی حاضر به تغییر سبک مصرف خود نیستیم، مبادا به ما سخت بگذرد. می‌دانیم بدون این طلای بی‌زرق و برق نمی‌توانیم، حتی چند روز دوام بیاوریم، چه برسد به این‌که زندگی کنیم.
آب طلای بی‌رنگی است که در دنیای امروز ما چندان ارزشی ندارد، دنیایی که همه به دنبال طلای مد و چشم و هم‌چشمی‌اند و زندگی خود را بازیچه اینها قرار می‌دهند. اما هنوز قدر بهترین داشته‌هایمان را نمی‌دانیم.
چه موقع فرهنگ درست مصرف کردن آب، در زندگی ما جای می‌گیرد؟ ماشین را با شیلنگ آب می‌شوییم، برای یک مسواک زدن، دقایقی آب را باز می‌گذاریم، از آب‌های خاکستری، برای آب دادن به گل و گیاه استفاده نمی‌کنیم، یا شیر آب را بعد از گذشت چند روز، تعمیر می‌کنیم، آن هم فقط به خاطر صدای آن و هزاران کار دیگر می‌کنیم، در صورتی که 50 سال بعدمان را تصور نمی‌کنیم که آن وقت بدون آب چه می‌کنیم و اصلا دوام می‌آوریم!
چه خوب می‌شود که موقع شستن ظرف، شیر آب را ببندیم. 
چه خوب می‌شود که شیر آب را برای خود آب تعمیر کنیم نه به خاطر صدای آن. 
چه خوب می‌شود که خساست مالی را کنار بگذاریم و به جای شستن ماشین با شیلنگ آب، ماشین را به کارواش ببریم و حداقل به خودمان زحمت ندهیم. 
چه خوب است بدانیم که حیاط‌های خانه‌مان هم با کمی آب و جارو، تمیز و با صفا می‌شوند. ..قطره‌ها جمع می‌شوند و در آخر دریایی به وسعت زمین را می‌سازند به شرط آن‌که فرهنگ غلط مصرف آب را تغییر دهیم.