استقرار کارخانه به‌شدت آب‌بر و آلوده‌کننده ذوب‌آهن در غرب اصفهان زمانی امکان‌پذیر شد که دولت محمدرضاشاه طرح انتقال آب تونل شماره یک کوهرنگ از سرشاخه‌های کارون به زاینده‌رود را در دهه 30 شمسی اجرایی کرده و تونل دوم را در دستورکار داشت. این جانمایی مقدمه‌ ظلمی بزرگ به دیار نصف‌جهان را فراهم کرد. چراکه به بهانه آن‌که این استان دیگر آب لازم را خواهد داشت، به استقرار صنایع آب‌بر و توسعه فیزیکی اراضی کشاورزی چراغ‌سبز داده شد. متاسفانه پس از خطای پهلوی دوم، جمهوری اسلامی هم آن خطا را دوقبضه ادامه داد و با استقرار آلاینده‌ آب‌بر خطرناک‌تری به نام فولاد مبارکه، نفس اصفهان را به شماره انداخت. تصور کنید هیچ‌یک از آن طرح‌های انتقال آب اجرا نمی‌شد، آیا امروز اصفهان یکی از آلوده‌ترین شهرهای ایران و جهان می‌بود؛ شهری که در معرض فرونشست‌هایی وحشتناک و غیرقابل جبران قرار گرفته است؟ حالا از این خطرناک‌تر، غم‌انگیز‌تر و ناباورانه‌تر آن‌که به گفته همکاران عزیزم در منابع طبیعی استان اصفهان، اینک مدیریت کارخانه ذوب‌آهن پس از 50 سال به این نتیجه رسیده که برای حفظ حریم امن خود باید درختچه‌های ارزشمند و حفاظت‌کننده خاک را قلع‌وقمع کند تا در قلمرو شهرستان لنجان - شمال زرین‌شهر - برای خود دیوار بکشد! آیا واقعا برای دیوارکشی - به فرض آن‌که لازم باشد - باید چنین پهنایی را پاک‌تراشی کرد؟ آیا نمی‌بینید که همین الان هم اصفهان در معرض شدیدترین جریان مخرب بیابان‌زایی و افزایش کانون‌های تولید گردوغبار است؟ آنچه تاکنون رخ‌داده، ریشه‌کنی حدود 5500 بادامک در طول یک‌هفته اخیر است و قرار است این تعداد به حدود 50 تا 60‌هزار درختچه بادامک افزایش یابد.