سرمایه‌گذاری در حوزه انرژی زمانبر و سرمایه‌بر است و این موضوع جایی خودش را نشان می‌دهد. میوه امروز صنعت برق نتیجه سیاست‌ها و اقداماتی است که در طول پنج سال اخیر در وزارت نیرو اتفاق افتاده است. ساخت یک نیروگاه 500‌مگاواتی حدود چهار سال زمان و 300‌میلیون یورو سرمایه نیاز دارد و به شرط دارا بودن سرمایه مناسب و پیمانکار و داشتن فناوری حدود چهار سال زمان نیاز است.
بخش خانگی و صنعتی حدود 70 درصد مصرف برق را تشکیل می‌دهد که این موضوع نشان می‌دهد اقتصاد کشور تا چه حد به این موضوع وابسته است.
در اغلب کشورها مسأله برق از حیث اقتصادی خارج شده و بیشتر یک موضوع امنیتی تلقی می‌شود. در ایران 80 درصد برق به گاز وابسته است و 50 درصد گاز کشور از پارس جنوبی به‌دست می‌آید که موضوع پدافند غیر‌عامل باید در این زمینه ورود می‌کرد و سبد تولید برق کشور را تنوع می‌بخشید. اگر یک روز اتفاقی برای پارس‌جنوبی بیفتد و نتواند گاز را استخراج کند حدود 40 درصد ظرفیت تولید برق کاهش می‌یابد. بر‌اساس آمار وزارت نیرو قیمت تمام شده هر کیلو وات ساعت برق حدود 140 تومان است که نیمی از آن از مصرف‌کننده و نیمی دیگر یارانه دولت است.
 از برنامه چهارم توسعه و اجرای قانون خصوصی‌سازی در کشور، تولید کشور به بخش خصوصی واگذار شد و دولت حق ورود به این حوزه را ندارد. دولت طبق قانون برنامه‌های توسعه موظف بوده در این راه تسهیل‌گر و تنظیم‌گر باشد. در طول پنج سال باید حداقل 25 هزار مگاوات به ظرفیت برق کشور اضافه می‌شد. قطعا سبد انرژی کشور باید متنوع شود و برنامه‌ریزی دولت باید در این زمینه جدی باشد. روسیه که مانند ایران از انرژی فسیلی استفاده می‌کند 20 درصد سبد انرژی خود را از انرژی خورشیدی تامین می‌کند و این در حالی است که این کشور سردسیر است و آفتاب زیادی ندارد.
ظرفیت انرژی‌های تجدید‌پذیر ایران حدود 70‌هزار مگاوات است اما تاکنون به این بخش نگاه فانتزی داشتیم.
همچنین یارانه‌ها و تعرفه‌گذاری در دولت سیزدهم باید اصلاح شود و تعرفه‌گذاری به این صورت باشد که هر چه مصرف بیشتر می‌شود رقم نیز به‌صورت تصاعدی افزایش یابد؛ ضمن این‌که دولت به‌عنوان بزرگ‌ترین بنگاهدار کشور ابتدا صرفه‌جویی را باید از خود شروع کند و بعد از مردم بخواهد که مصرف بهینه داشته باشند.