وقتی بیماری با یک درد و مشکل اسکلتی- عضلانی به پزشک مراجعه می‌کند، فرهنگ و تصور عمومی بر این است که با یک کیسه دارویی که برایش تجویز می‌شود یا یک مداخله درمانی همچون تزریق داخل مفصلی کورتیزون و اسید هیالورونیک، پی‌آرپی، ازن‌تراپی یا استفاده از دستگاه‌های فیزیوتراپی مانند لیزر و مگنت و تحریکات الکتریکی باید بهبود یابد اما فیزیوتراپیست‌ها به این اصل باور دارند که در مواجهه با یک بیمار با اختلالات مفصلی و عملکردی، مقدم بر درمان و مداخلات درمانی باید بتوان سبک‌زندگی او را تغییر داد.
گاهی با یک تغییر کوچک در الگوی زندگی بیمار از هزینه‌های گزافی که ممکن است برای درمان به او تحمیل شود جلوگیری شده، زمان استراحت، بی‌حرکتی و دوری از شغل، ورزش و تفریح کوتاه‌تر شده و درمان وی سریع‌تر اتفاق می‌افتد. با یک معاینه و شرح‌حال دقیق، فیزیوتراپیست می‌تواند عادات وضعیتی، حرکتی، ورزشی و تغذیه‌ای فرد را بشناسد و به‌علت اصلی آسیب و اختلال عضلانی، مفصلی و حرکتی فرد در زندگی روزمره پی‌ببرد. یافتن این نکته کلیدی و تغییر آن می‌تواند رمز موفقیت در یک درمان سریع، کم‌هزینه و بی‌عارضه باشد.
نمونه‌های ساده این رویکرد در بیماران اسکلتی - عضلانی، تغییر تشک و بالش برای خواب شب و کاناپه اتاق نشیمن برای استراحت و تماشای تلویزیون است. گاهی بیمار با تغییر محل و نحوه نشستن هنگام تماشای تلویزیون مشکلش حل می‌شود یا ورزشکاری که در یک هفته کیلومترها می‌دود و از درد زانو هنگام دویدن شکایت دارد با تغییر مقطعی تمرینات ورزشی‌اش از دویدن به دوچرخه‌سواری یا پیاده‌روی در سربالایی به‌طورکلی مشکلش حل می‌شود و وقتی بعد از دو یا سه هفته مجددا دویدن را آغاز می‌کند، متوجه می‌شود دیگر در زانوی خود دردی ندارد. در بیمارانی که دردهای مفاصل و عضلاتشان با عوامل روحی و روانی آمیخته است، تغییر سبک‌زندگی و گنجاندن فعالیت‌هایی مانند دوش آب سرد و پیاده‌روی در پارک هنگام صبح زود و انجام تمرینات سبک‌درمانی سه‌بار در روز همزمان با یک موسیقی ورزشی، درمانی مؤثر، کم‌هزینه و متحول‌کننده است اما به‌طورکلی استفاده از آموزش‌های تغییر الگوی زندگی در فیزیوتراپی به‌عنوان یک رویکرد درمانی، حول سه‌محور اصلی است؛ اول گذراندن عمر در یک الگوی زندگی پویا، فعال و پرحرکت، دوم کنترل وزن و تغذیه مناسب و سوم دوری از سیگار و الکل.