پس از 21 سال هنوز وقتی با شاهین نصیری‌نیا حرف می‌زنی با بغض از المپیک سیدنی می‌گوید. المپیک سیدنی یکی از تاریک‌ترین نقاط تاریخ وزنه‌برداری است. سال قبل از المپیک، شاهین نصیری‌نیا در خاک یونان، قهرمان آنها پیروس دیماس را شکست داده بود. شاهین در سیدنی هم به راحتی پیروس دیماس را شکست می‌داد. شاید با اختلاف ده کیلوگرم یا حتی بیشتر. او امید اول مدال طلای کاروان ایران بود، خیلی بیشتر از حسین توکلی و حسین رضازاده. اما چند روز قبل از مسابقه نامه‌ای آمد که نباید. همه در شوک بودند. در آن نامه نوشته شده بود نمونه آخری که از شاهین نصیری‌نیا گرفته شده مشکوک به دوپینگ است و اگر او وزنه بزند کل تیم ایران را از حضور در مسابقات محروم می‌کنند. فدراسیون جهانی می‌خواست پیروس دیماس قهرمان شود و این موضوع کاملا مشخص بود. کسی که در دو المپیک قبلی نشان طلا گرفته‌بود.
مسؤولان فدراسیون ایران وارد معامله شدند. پیشنهاد طرف ایرانی این بود که شاهین وزنه بزند اما طلا نگیرد! یعنی حداقل برای نقره یا برنز وزنه بزند. اینطوری دیماس به خواسته‌اش می‌رسید و برای سومین‌بار قهرمان المپیک می‌شد! با این حال مسؤولان فدراسیون جهانی زیر بار نرفتند. معامله و توافقی کثیف‌؛ این‌که شاهین برود روی تخته و به دروغ خود را به مصدومیت بزند و فدراسیون جهانی هم آن نمونه مشکوک را نادیده بگیرد. همین هم شد. خود شاهین هم بعدها از نمایش نکبت‌بار فدراسیون جهانی گفت، این‌که مصدومیتی در کار نبود. بازبینی تصاویر رقابت‌های دسته 85 کیلوگرم المپیک سیدنی هم همین را نشان می‌‌دهد. او با گرفتن دستش، فقط نمایش یک وزنه‌بردار مصدوم را بازی کرد تا مبادا از سوی فدراسیون جهانی کل تیم ایران محروم شود. همین هم شد. دیماس طلا گرفت، شاهین و تیم ایران هم محروم نشدند.