با غرور در سالن والیبال نشسته‌ای. بی استرس. ‌انگار همه آمده‌اند برای مدال نقره و برنز بجنگند و برق طلا در تمام طول بازی‌ها، روی سینه بروبچه‌های والیبال نشسته کشورمان در حال درخشیدن است. همین هم می‌شود. ایران فینال را هم برد. ایران بار دیگر قهرمان ‌والیبال نشسته پارالمپیک شد. ایرانی سربلند، ایرانی سرافزار.
می‌گفتند روسیه تا فینال فقط یک ست داده و همه را 3 بر هیچ برده. ما همان یک ست را هم نداده بودیم. حریف قدر بود اما نه در مقابل قدرت والیبالیست‌های ایرانی. ست اول را 25 بر 21 بردیم و در ست دوم با برتری 25 بر 14 خودنمایی کردیم. حالا فقط یک قدم مانده بود تا هفتمین قهرمانی در پارالمپیک. اما کمی هیجان هم بد نیست. ست سوم چشم‌ها خیره بود به زمین مسابقه. ایران دارد ست می‌دهد! برای تیمی که همه را باید 3 بر صفر ببرد، قهرمان شدن عجیب نیست، اما باختن در یک ست  کاملا عجیب است. ست سوم را 25 بر 19 واگذار کردیم اما وقتی ست چهارم آغاز شد، ثابت کردیم، با دم شیر نباید بازی کرد. ملی‌پوشان والیبال نشسته کشورمان این بار 25 بر 17 روسیه را بردند و با شایستگی بر مدال طلای پارالمپیک بوسه زدند. ‌نشسته بر فراز قله‌ها. تک طلای تیمی پارالمپیک مبارک باشد. داود علیپوریان کاپیتان تیم ملی والیبال نشسته، پس از این موفقیت یک تقدیم زیبا داشت: «به نمایندگی از همه بازیکنان این قهرمانی را تقدیم مادرم و همه مادران سرزمینم می‌کنم. تقدیم می‌کنیم به مادر شهید بابایی. مبارک همه مردم ایران باشد.»


هادی رضایی
آقای مدال‌

بدون شک یکی از چهره‌های به یاد ماندنی والیبال نشسته ایران، هادی رضایی است که روز گذشته روی نیمکت تیم‌ملی ایران نظاره‌گر موفقیت شاگردانش بود. رضایی را می‌توان به واسطه مدال‌های زیادی که چه در کسوت بازیکن و چه در کسوت مربی گرفته، آقای مدال نامید. او از المپیک 1988 در این رشته بوده و همواره مدال گرفته است. او در سه المپیک سئول، بارسلون و آتلانتا به عنوان بازیکن به مدال طلای این رشته رسید. به عنوان مربی نیز در چهار المپیک سیدنی، پکن، ریو و توکیو به مدال طلا رسیده و روی سکوی نخست رفته و در دو المپیک آتن و لندن مدال نقره گرفته است.