به طور کلی آب و هوای ایران مدیترانه‌ای است، به این مفهوم که فصول سرد سال را فصل‌های بارندگی محسوب می‌کنیم و فصول گرم را هم در انتظار کم‌بارشی و خشکسالی هستیم. امسال هم مثل چند سال گذشته با پاییز خشک و کم‌بارشی مواجه خواهیم بود. اما چرا کم‌بارشی‌های پاییزی می‌تواند خبری بد و هشداردهنده باشد. دلیل آن این است که هر سال آبی در ایران از پاییز آغاز می‌شود و تا پایان شهریور سال بعد ادامه دارد، بنابراین وقتی یک سال آبی را با کم‌بارشی آغاز می‌کنیم براساس پیش‌بینی‌های فصلی ضریب تغییرات بالا می‌رود.
به این ترتیب اگر به علت شرایط آب‌و‌هوایی ایران بارش‌های زمستان را هم از دست بدهیم عملا با بارش‌های بهاره خیلی کمی مواجه خواهیم شد. از طرف دیگر تابستان هم در اکثر مناطق کشور ما فصل خشکی محسوب می‌شود و حتی مناطقی هم که در فصل تابستان بارش دریافت می‌کنند ناچیز است و بعضا‌ مثل جنوب شرق ایران بارش‌ها سیل‌آسا بوده و بیشتر اثری تخریبی دارند تا مفید باشد.
یکی از سوالات مهم و پرتکرار اما این است که طبق پیش‌بینی‌ها قرار است این کم‌بارشی‌های پاییزی تا چه زمانی ادامه داشته باشد.
واقعیت این است که پاسخ به این سوال آسان نیست، چرا که درباره بارش‌ها  خروجی مدل‌ها مدام در حال تغییر است.
 ما یک‌سری سیستم‌های بارشی داریم همچون بارشی که در نوروز 97 و 98 اتفاق افتاد که باعث جبران بخشی از خشکسالی‌ها بود اما این‌که چه زمانی این شرایط تمام می‌شود وابسته به شرایط و مولفه‌های
مختلفی است.
مهم‌ترین‌شان الگوهای «پیوند از دوری» است که از هزاران کیلومتر دورتر دنیا را تحت تاثیر قرار می‌دهند.
صرف‌نظر از خشکسالی‌ها و ترسالی‌ها که به صورت دوره‌ای اتفاق می‌افتد و البته در همه جای دنیا حتی در مناطق مرطوب هم وجود دارد، با توجه به چشم‌انداز درازمدتی که در اختیار داریم مدل‌ها گویای کاهش بارندگی در دهه‌های
 آتی است.
با این اوصاف فارغ از ورود به هردوره ترسالی یا خشکسالی ما باید در مدیریت منابع آبی‌مان  تجدید نظری بنیادین داشته باشیم، چرا که هیچ وقت ایران کشور مرطوبی نبوده و همیشه ما جزو سرزمین‌های خشک و نیمه‌خشک
 محسوب شده‌ایم.
 از نظر افزایش منابع آبی هم چشم‌انداز روشنی وجود ندارد. منظور از منابع آبی در اینجا مشخصا دریافت بارش‌هاست. همه این موارد وقتی با سوءمدیریت در منابع آبی همراه می‌شود عملا خشکسالی‌های هواشناسی به خشکسالی هیدرولوژیکی منجر
خواهد شد. ‌