تیم ملی از همه مهمتر است
كارلوس كی‌روش بر خلاف معمول كه همیشه بعد از هر تورنمنت بزرگ، حاشیه‌ای برای فوتبال ما ایجاد می‌كرد، این بار در جریان جام ملت‌ها جنجالی بزرگ ساخت تا تمام بدنه فوتبال ایران را حیرت‌زده كند. در این سال‌های طولانی حضور كی‌روش در این فوتبال به این‌گونه صحبت‌‌ها و این حاشیه‌ها عادت كرده‌ایم؛ اما این گونه‌اش را ندیده بودیم. حالا تیم ملی كه باید در اوج آرامش كار كند، در كانون زلزله‌ای قرار گرفته كه صحبت‌های سرمربی ایجادش كرده است.
گرچه برای جمله‌های كی‌روش پاسخ‌هایی قانع‌كننده وجود دارد؛ اما ترجیح ما، سكوت است. این را مصلحت فوتبال ما اقتضا می‌كند نه میل و احساس ما. بعد از سال‌ها حسرت و افسوس، با قرعه‌ای مناسب روبه‌رو هستیم كه به‌راحتی ما را تا نیمه‌‌نهایی هدایت كرده و اگر كمی هوشیار باشیم به‌راحتی به فینال می‌رسیم. حیف است در چنین شرایطی، به بختمان پشت پا بزنیم.
گاهی اوقات خوشبختی بسیار سهل‌الوصول‌تر از چیزی است كه گمان می‌‌كنیم و این بار یكی از آن دفعات است. حیف است به دست خود آتشی به اردوگاهمان بیندازیم كه تمام آرزوهای ما را به خاكستر تبدیل كند. ما تیمی باتجربه و حرفه‌ای داریم. بازیكنانی باغیرت كه قدر پیراهنی را كه به تن دارند، می‌دانند.
با این تیم می‌توانیم به همه رویاهای طولانی‌مدتمان برسیم. چرا باید این تیم قدرتمند را اسیر حاشیه‌‌های خودساخته كنیم؟ این تیم خیلی بیشتر از توانایی ما امكانات داشت. پول به آن تزریق شد، پاداش گرفت، هواپیمای اختصاصی داشت و ... پس دلیلی ندارد همه این هزینه‌ها و این زحمات را به دست خود دود كنیم.
درون این فوتبال اختلافاتی با هم داریم اگر هم اسمش را اختلاف نگذاریم، باید بگوییم سلایق متفاوتی داریم كه اجازه نمی‌دهد همیشه یك نظر داشته باشیم؛ اما تیمی مقدس داریم كه برای همه ما از همه تیم‌ها مهمتر و جذاب‌تر است. تیمی كه ما را و همه مردم ایران را كنار هم قرار می‌دهد، روح مغرورمان را سیراب می‌كند، كمبودهایمان را از ذهن‌مان پاك می‌كند و هزار حس مثبت به ما می‌بخشد.
این تیم ارزش آن را دارد كه برایش دندان روی جگر بگذاریم و زبان به كام بگیریم. بغض‌ها را فرومی‌خوریم، اختلافات را نادیده می‌گیریم، حاشیه‌ها را كنار می‌گذاریم و همه در كنار این تیم قرار می‌گیریم چون این تیم در این برهه حساس، از هر چیزی برای ما مهمتر است. تیمی كه از من و ما و موجودیت تك تك‌مان باارزشتر است و باید برای آن جان بدهیم، قطعا آنقدر قیمت دارد كه برایش سكوت كنیم و دست به دعا برداریم.
گرچه برای جمله‌های كی‌روش پاسخ‌هایی قانع‌كننده وجود دارد؛ اما ترجیح ما، سكوت است. این را مصلحت فوتبال ما اقتضا می‌كند نه میل و احساس ما. بعد از سال‌ها حسرت و افسوس، با قرعه‌ای مناسب روبه‌رو هستیم كه به‌راحتی ما را تا نیمه‌‌نهایی هدایت كرده و اگر كمی هوشیار باشیم به‌راحتی به فینال می‌رسیم. حیف است در چنین شرایطی، به بختمان پشت پا بزنیم.
گاهی اوقات خوشبختی بسیار سهل‌الوصول‌تر از چیزی است كه گمان می‌‌كنیم و این بار یكی از آن دفعات است. حیف است به دست خود آتشی به اردوگاهمان بیندازیم كه تمام آرزوهای ما را به خاكستر تبدیل كند. ما تیمی باتجربه و حرفه‌ای داریم. بازیكنانی باغیرت كه قدر پیراهنی را كه به تن دارند، می‌دانند.
با این تیم می‌توانیم به همه رویاهای طولانی‌مدتمان برسیم. چرا باید این تیم قدرتمند را اسیر حاشیه‌‌های خودساخته كنیم؟ این تیم خیلی بیشتر از توانایی ما امكانات داشت. پول به آن تزریق شد، پاداش گرفت، هواپیمای اختصاصی داشت و ... پس دلیلی ندارد همه این هزینه‌ها و این زحمات را به دست خود دود كنیم.
درون این فوتبال اختلافاتی با هم داریم اگر هم اسمش را اختلاف نگذاریم، باید بگوییم سلایق متفاوتی داریم كه اجازه نمی‌دهد همیشه یك نظر داشته باشیم؛ اما تیمی مقدس داریم كه برای همه ما از همه تیم‌ها مهمتر و جذاب‌تر است. تیمی كه ما را و همه مردم ایران را كنار هم قرار می‌دهد، روح مغرورمان را سیراب می‌كند، كمبودهایمان را از ذهن‌مان پاك می‌كند و هزار حس مثبت به ما می‌بخشد.
این تیم ارزش آن را دارد كه برایش دندان روی جگر بگذاریم و زبان به كام بگیریم. بغض‌ها را فرومی‌خوریم، اختلافات را نادیده می‌گیریم، حاشیه‌ها را كنار می‌گذاریم و همه در كنار این تیم قرار می‌گیریم چون این تیم در این برهه حساس، از هر چیزی برای ما مهمتر است. تیمی كه از من و ما و موجودیت تك تك‌مان باارزشتر است و باید برای آن جان بدهیم، قطعا آنقدر قیمت دارد كه برایش سكوت كنیم و دست به دعا برداریم.
