مونته‌ویدئو پایتخت این کشور آمریکای لاتین میزبانی را بر عهده داشت و تمامی این دیدارها در این شهر برگزار شد. نخستین دوره جام‌جهانی فرمولی متفاوت با آنچه امروز وجود دارد داشت و علاوه بر آن تعداد تیم‌ها کمتر بودند. در واقع فقط سه قاره در این جام مشارکت داشتند؛ آمریکای شمالی، آمریکای جنوبی و اروپا. آرژانتین، اروگوئه، برزیل، بولیوی، پاراگوئه، پرو از آمریکای جنوبی، آمریکا و مکزیک از آمریکای شمالی و در نهایت بلژیک، رومانی، فرانسه و یوگسلاوی از اروپا این تیم‌ها بودند. به دلیل کم بودن تعداد تیم‌ها برخی از گروه‌ها سه تیمی بودند. به هرحال در نهایت اروگوئه به مقام قهرمانی این دوره از رقابت‌ها رسید. اما ماجرا فقط به جذابیت‌های نخستین دوره مربوط نمی‌شود. بخش مهمی از تاریخ نخستین دوره جام‌جهانی با نحوه سفر تیم‌ها به این کشور آمریکای جنوبی گره خورده است. برخی از تیم‌های اروپایی برای این که به اروگوئه برسند بیش از یک ماه در راه بودند. سفر بسیار طولانی دریایی برخی از تیم‌ها را به شدت فرسوده کرد و بازیکنان تیم‌های کشورهای اروپایی به شدت دریازده شده بودند. قوای برخی از تیم‌ها به همین دلیل به شدت رو به تحلیل رفته بود و نتوانستند نمایش خوبی در نخستین دوره جام‌جهانی داشته باشند. به این سفرهای دریایی دراز و طاقت‌فرسا اضافه کنید مسائلی همانند توفان و باران‌های شدیدی که هر کدام می‌توانست به غرق شدن کشتی‌های حامل تیم‌های ملی فوتبال کشورهای اروپایی منجر شود. آن زمان نه خبری از پرواز‌های درجه یک بود و نه پیشرفته‌ترین سیستم‌های مسافرتی هوایی. حتی خبری از قطار و هر گونه وسیله نقلیه زمینی دیگری نبود. تیم‌های اروپایی برای رسیدن به کشور اروگوئه هیچ چاره‌ای جز عبور از اقیانوس عمیق، پرخطر و وهمناک نداشتند. از سویی بلژیک، رومانی، فرانسه و یوگسلاوی برای رسیدن به اقیانوس بیکرانی که باید برای سفر به اروگوئه دل به آن می‌زدند ابتدا باید خود را به انگلیس یا اسپانیا می‌رساندند. این بدترین نوع جام‌جهانی از نظر حمل و نقل تیم‌ها بود.