شاید اولین پاسخی که به ذهن می‌رسد این باشد که در این دوره تیم‌ها هجومی‌تر از قبل بازی می‌کنند. به‌عبارت دیگر، نسل تیم‌هایی که عقب می‌نشستند و می‌خواستند با دفاع ــ ضدحمله راه موفقیت را طی کنند، منقرض شده ‌است. این نتیجه‌گیری را همه علاقه‌مندان به فوتبال دوست دارند، فوتبال هجومی، رویایی دوست‌داشتنی‌تر است اما متاسفانه باید گفت که علت این نیست یا علت اصلی آن، این نیست. زیرا اگر دقت کنیم تا اینجای جام، نرخ تولید موقعیت گل آنچنان هم بالاتر از رقابت‌های دیگر نیست. آنچه در این جام نقطه برتری است، میزان بیشتر تبدیل موقعیت به گل است. 
در این جام کمتر از همیشه موقعیت‌ها خراب می‌شوند و کمتر شاهد خراب‌شدن گل‌های خالی هستیم. اگر تیم‌هایی مثل آلمان یا بلژیک نسبت موقعیت گل نشده‌ به موقعیت ساخته شده بالایی داشته باشند، خیلی زود تنبیه می‌شوند و مجبورند مثل لوکاکو، دق‌دلی خود را سر طلق کنار نیمکت خالی کنند. اگر بررسی کنیم در جام‌جهانی2022 می‌بینیم که گل خالی‌ها کمتر به در و دیوار زده شده‌اند. چرا؟ شاید چون مهاجمان بهتر شده‌اند. روزگاری پشت در مغازه‌ها کاغذی می‌چسباندند که روی آن نوشته شده بود: «به یک کارگر ساده نیازمندیم». اما این روزها در تیم‌های فوتبال این عبارت، این‌گونه معادل پیدا می‌کند: «به یک مهاجم ماهر نیازمندیم» یکی آن‌قدر مهارت داشته باشد که نفر پیش‌روی خود را دریبل بزند تا فشار پرس تیم حریف را بشکند و نظم دفاعی آنها به‌هم ریخته شود، پس از آن، از این آشفتگی نهایت استفاده را ببرد و با یک ضربه دقیق توپ را به جایی بفرستد که از دستان دروازه‌بان‌های آماده، دور است. مهاجمی که هنر عبور و ضربه‌زنی را با هم داشته باشد؛ یکی مثل امباپه یا مسی!