بر اساس آمارها، نرخ بیکاری زنان تحصیلکرده در قیاس با همتایان مرد خود، بسیار بالاتر بوده و این به معنای آن است که متاسفانه بخش عظیمی از جمعیت متخصص کشور، به‌رغم برخورداری از استعدادها، خلاقیت‌ها و شایستگی‌های علمی نقش فعالی در شکوفایی اقتصادی و اعتلای کشور بر عهده ندارند؛ این امر در عین غیرقابل فهم کردن چرایی نرخ بالای تمایل زنان به ورود به دانشگاه، منطق هزینه‌کرد خانواده‌ها از منظر خرد و هزینه‌کرد دولت‌ها از منظر کلان بر موضوع آموزش‌های دانشگاهی و علمی زنان را با علامت سوالی بزرگی روبه‌رو می‌کند که پاسخ به آن، هم از منظر جامعه زنان و هم از منظر سیاست‌گذاران و مسئولان، توجهی ویژه‌ می‌طلبد.
بررسی دقیق‌تر ابعاد این مشکل، مبین آن است که نه تنها سازمان‌ها و ارگان‌های دولتی به دلیل فربگی و اشباع نیروی انسانی، عموما فاقد فضای لازم برای جذب و به کارگیری ظرفیت زنان تحصیلکرده کشور هستند، بلکه حتی بخش خصوصی نیز چندان نتوانسته است از این سرمایه‌های ملی بهره‌مند شده و در به کارگیری زنان متخصص، موفقیت‌آمیز عمل کند و موقعیت‌های کاری تخصصی در صنایع گوناگون، کماکان در سیطره مردان قرار دارد. بر این اساس، اگرچه شریان باریک و بعضا مسدود ورود به بازار کار در هر دو مسیر دولتی و خصوصی برای زنان، مهم‌ترین دلیل خانه‌نشینی و انفعال آنان به نظر می‌رسد، اما می‌توان با تغییر زاویه نگاه به راهکاری طلایی رسید.
ایجاد تفکر و انگیزه کارآفرینانه در میان زنان کشور از یک‌سو و ایجاد زیرساخت‌ها و ساختارهای حمایتی از کارآفرینی زنان در بستر دولت و بخش خصوصی از سوی دیگر، حلقه مفقوده اتصال دانش و مهارت‌های فراگرفته زنان در حوزه‌های تخصصی خود با نیازهای کسب‌وکار و صنایع کشور است که نه تنها می‌تواند به فعال‌سازی نیروی مولد جدید، شکوفایی نوآوری و افزایش تولید ناخالص داخلی منجر شود، بلکه زمینه‌ساز رونق صادرات و ارزآوری به کشور خواهدبود.لذا سیاست‌گذاری و زمینه‌سازی برای بروز کارآفرینی زنان در جایگاهی طولی نسبت به ایجاد فرصت‌های شغلی برای این قشر، به مثابه آموزش ماهیگیری به جای دادن ماهی، اثرگذاری غیرقابل قیاس و دستاوردهای چشمگیری خواهدداشت که به صورت بدیهی، کاهش نرخ بیکاری زنان و حتی مردان تحصیلکرده از جمله خروجی‌های فرعی آن است.

دکتر نازنین بهزادی - پژوهشگر کارآفرینی