بی تعادلی در هر کدام، می‌تواند انسان را از مسیر طبیعی دور کند. یکی از عناصری که برای انسان امروز مهم است و در شلوغی دنیای ماشینی و دیجیتالی و انبوه‌نمایی داده‌ها و مطالب به آن نیاز دارد، فرصتی برای دور شدن از عناصر آزارنده یا شلوغ‌کننده زندگی است. عبادت یا استراحت، بخش‌هایی از این فرصت را ایجاد می‌کنند. البته عبادت صرفا آداب و مناسک خاص نیست که به گفته اولیای الهی «عبادت به‌جز خدمت خلق نیست»، هم در زمره این بخش قرار می‌گیرد. آرامشی که در خدمت به خلق، بر روح و روان جاری می‌شود، نشان می‌دهد که رفتار سالم، رفتار رضایتمندانه، رفتار آرامش‌دهنده، همه و همه، می‌تواند متعادل‌کننده کنش و واکنش انسانی باشد. سلامت در این نوع کنش‌ها، یک اصل ضروری است. این روزها رسانه‌ها در کنار کارکردهای خبری، هدایتگرانه، شناختی و‌...، پرداختن به امور سرگرم‌کننده را دستمایه خود نیز کرده‌اند. رسانه‌های تصویری هم از‌جمله تلویزیون به این مقوله بسیار توجه دارد. سیمای ما، برای سرگرم‌سازی، برنامه‌های متنوعی را تولید و پخش می‌کند.
این برنامه‌ها، گاهی با عنصر ذهنی و محاسبه و هوشمندی آمیخته است و گاهی با عناصری از رفتارهای فردی و جمعی. هر چه هست، مخاطب و شرکت‌کنندگان از ورود به چنین میدانی به تناسب ذهنیت خود رضایت دارند و بیننده در منزل نیز با دیدن چنین برنامه‌هایی به آرامشی، لبخندی، هیجانی و شور و شوقی می‌رسد و تا اندازه بسیاری میان کنش‌های روزانه به تعادلی ذهنی و آرامشی می‌رسد که او را برای موقعیت‌های بعدی زندگی روزمره آماده می‌دارد. تجربه مسابقه‌هایی متنوع و البته بسیار ساده نظیر آنچه در زوجی نو یا خودمونی دیده شد؛ مسابقه‌هایی چون قوی‌ترین مردان ایران یا آنچه برای نوروز1402 پیش‌بینی شده، برنامه قهرمان؛ مسابقه‌هایی چون عصرجدید یا ستاره‌ساز که برای استعدادیابی است و امثال اینها در عین درگیر کردن شرکت‌کنندگان و تماشاگران، به بینندگان در برابر تلویزیون نیز هیجان، خنده، شادی و لذتی سالم می‌دهد. تدارک آیتم‌هایی که می‌تواند بعضا در منازل تکرار شود و البته آیتم‌هایی که نیاز به ابزار و لوازم خاص دارد، نظیر آیتم‌های آشپزی ساده، آیتم‌های حرکتی متنوع و البته عمومی، آیتم‌های کلامی برای متمرکز کردن شرکت‌کنندگان از‌جمله بخش‌هایی است که بعد از دیدن در تلویزیون در میان خانواده‌ها جاری می‌شود و تا اندازه‌ای آنان را از تمرکز انفرادی بر ابزارهای دیجیتال باز می‌دارد.
​​​​​​​اشاره به ابزارهای دیجیتال برای این است که دنیای اجتماعی انسان به‌خصوص در ایران خیلی آمیختگی کامل با این ابزارها پیدا نکرده و با کوچک‌ترین فعالیت جمعی در میان خانواده‌ها، حالا چه به‌صورت کنشی اجتماعی در میادین و پارک‌های شهر باشد مانند بادبادک هوا کردن‌ها یا آدم برفی ساختن‌ها، یا در مهمانی‌ها باشد، شاهدیم که مردم بیشتر به آن توجه می‌کنند و معمولا توصیه می‌شود که در جمع‌های خانوادگی، ابزارهای دیجیتال حتی تلفن همراه را به کنار بگذاریم. برای همین، طراحی و تدارک برنامه‌هایی که بعد از دیدن بتواند در نخستین جمع اجتماعی، آرامش ذهنی ایجاد کند و سپس حتی در اندازه نقل آن بتواند گرمی صحبت با دیگران را ایجاد کند، از ضروریات است. مسابقه‌های تلویزیونی، باید چنین کارکردی را داشته باشند و آرامش و حرکت را در ارتباط جمعی بنمایانند.