اساتیدی که هیچگاه پایشان هم به اسکار نرسید
آکادمی اسکار هیچگاه به کارگردانی استاد مسلم تاریخ سینما یعنی آلفرد هیچکاک، جایزه نداد. تنها فیلم هیچکاک که جایزه اسکار گرفت، فیلم ربهکا بود که آن هم به دلیل تهیهکنندگی دیوید سلزنیک، مرد قدرتمند هالیوود مورد توجه قرار گرفت و جایزه نیز در دستان وی جای داده شد.
جایزه اسکار هیچگاه به سینماگران برجستهای همچون چارلز چاپلین، باستر کیتون، هاوارد هاکس، اورسن ولز، استنلی کوبریک و والت دیزنی اهدا نشد و این شرمندگی تاریخی بر جبین آکادمی علوم و هنرهای سینمایی آمریکا باقی ماند.چنین قصوری از جشنوارههایی همچون کن، برلین، ونیز و... تا حدودی پذیرفتنی است، چراکه در نهایت سلیقه 5 ، 7 یا 9 نفر قضاوت نهایی را انجام میدهد، اما چه پاسخ قانعکنندهای میتوان داشت در حالی که گفته میشود جوایز اسکار را رای بیش از 6 تا 8هزار تن اعضای آکادمی تعیین میکند که از متخصصترین فعالان هنری هریک از رشتههای سینمایی هستند؟!
گرچه آکادمی سعی کرد بعدها با اهدای جوایز افتخاری به برخی نامبردگان، تا حدودی آن شرمندگی را جبرانکند. وقتی چارلی چاپلین را پس از حدود 20 سال تبعید از آمریکا، به روی سن دعوت کردند تا جایزه افتخاری یک عمر فعالیت هنری را به وی بدهند، همه اعضای آکادمی از وی شرمنده بودند. خصوصا که او گفت، فقط به خاطر دوستانش به آمریکا بازگشته است. آکادمی اسکار شرمنده بود که اثر به یادماندنی چاپلین، یعنی لایم لایت یا روشناییهای صحنه را بعد از گذشت 20 سال در فهرست کاندیداهای خود، آن هم فقط در یک رشته موسیقی متن قرار داده است. قابل ذکر است که هیچکدام از فیلمهای چارلی چاپلین به عنوان یکی از برترین فیلمسازان تاریخ سینما مانند: روشناییهای شهر، جویندگان طلا، عصر جدید، دیکتاتور بزرگ، موسیو وردو و ...که هریک تحسین نسلهای مختلف تماشاگر، منتقد و سینماگر را برانگیخت، حتی ذهن اعضای آکادمی را هم تکان نداد!
آکادمی اسکار به اساتید برجسته تاریخ سینما مانند سرگئی آیزنشتاین، کنجی میزوگوچی، ماساکی کوبایاشی، روبر برسون، رنه کلر، روبرتو روسلینی، لوکینو ویسکونتی، مارسل کارنه، ژان کوکتو و ... هم توجهی نشان نداد. گرچه به طور محدود به برخی فیلمهای اینگمار برگمان، آکیرا کوروساوا، میکل آنجلو آنتونیونی، فدریکو فلینی و لوییس بونوئل جوایزی داد اما اهم آثار معتبر و جاودانه تاریخ سینما از دید این مراسم دورماند.
گرچه آکادمی سعی کرد بعدها با اهدای جوایز افتخاری به برخی نامبردگان، تا حدودی آن شرمندگی را جبرانکند. وقتی چارلی چاپلین را پس از حدود 20 سال تبعید از آمریکا، به روی سن دعوت کردند تا جایزه افتخاری یک عمر فعالیت هنری را به وی بدهند، همه اعضای آکادمی از وی شرمنده بودند. خصوصا که او گفت، فقط به خاطر دوستانش به آمریکا بازگشته است. آکادمی اسکار شرمنده بود که اثر به یادماندنی چاپلین، یعنی لایم لایت یا روشناییهای صحنه را بعد از گذشت 20 سال در فهرست کاندیداهای خود، آن هم فقط در یک رشته موسیقی متن قرار داده است. قابل ذکر است که هیچکدام از فیلمهای چارلی چاپلین به عنوان یکی از برترین فیلمسازان تاریخ سینما مانند: روشناییهای شهر، جویندگان طلا، عصر جدید، دیکتاتور بزرگ، موسیو وردو و ...که هریک تحسین نسلهای مختلف تماشاگر، منتقد و سینماگر را برانگیخت، حتی ذهن اعضای آکادمی را هم تکان نداد!
آکادمی اسکار به اساتید برجسته تاریخ سینما مانند سرگئی آیزنشتاین، کنجی میزوگوچی، ماساکی کوبایاشی، روبر برسون، رنه کلر، روبرتو روسلینی، لوکینو ویسکونتی، مارسل کارنه، ژان کوکتو و ... هم توجهی نشان نداد. گرچه به طور محدود به برخی فیلمهای اینگمار برگمان، آکیرا کوروساوا، میکل آنجلو آنتونیونی، فدریکو فلینی و لوییس بونوئل جوایزی داد اما اهم آثار معتبر و جاودانه تاریخ سینما از دید این مراسم دورماند.
تیتر خبرها