او در رشته کایرین موفق به کسب مدال طلا شد و بالاتر از نماینده قزاقستان و البته هموطن خود یعنی مائده نظری ایستاد. البته او سه مدال نقره هم گرفته بود. هداوند برای رسیدن به این موفقیت ساعت‌های متمادی و پشت سر هم در سرما و گرما رکاب زده است و حالا آینده درخشان‌تر و هیجان‌انگیزتری پیش روی خود ترسیم می‌کند، سکوهای بلندتر جهانی و افتخارآفرینی‌های بی‌سابقه در دوچرخه‌سواری زنان ایران. 

ابتدا از افتخارآفرینی اخیر بگو، این‌که دست به کار بزرگی زدی و از قهرمان جهان سبقت گرفتی و اول شدی. 
اخیرا در رقابت‌های بین‌المللی قزاقستان شرکت کردم، رقابت‌هایی که کسب امتیاز در آنها جهت حضور در المپیک بسیار اهمیت دارد. من در این رقابت‌ها یک طلا و سه نقره به دست آوردم. 
 
این چندمین موفقیت بین‌المللی تو بود؟
دقیقا چهارمین توفیق بین‌المللی. از نظر من ارزش و امتیازی که این مدال طلای من در رقابت‌های قزاقستان داشت از آنچه که در گذشته به دست آوردم بهتر و بزرگ‌تر بود. 
 
با این موفقیت بزرگ چرا اعلام شد دوچرخه‌سواری بانوان ایران جایی در بازی‌های آسیایی ندارد؟ 
نمی‌دانم. برای این رقابت‌ها خیلی زود تصمیم‌گیری شد. این تصمیم زمانی اتخاذ شد که ما هنوز در رقابت‌های بین‌المللی قزاقستان مدال و مقام نگرفته بودیم. به هر حال این تصمیم کمیته ملی المپیک بود و شانسی را برای ما قائل نشدند. تا به حال در پیست و رشته سرعت اعزامی برای بازی‌های آسیایی نداشته‌ایم. کاش این شانس را به ما می‌دادند که خودمان را در بازی‌های آسیایی محک بزنیم. 
 
در سال‌های اخیر دختران دوچرخه‌سوار موفقیت‌های بزرگی در میادین بین‌المللی به دست آورده‌اند. این موفقیت‌های متعدد نتیجه چیست؟ برنامه‌ریزی یا انگیزه خود ورزشکاران؟
ما پیشرفت کرده‌ایم اما 95 درصد این موفقیت‌ها فقط نتیجه تلاش خود دوچرخه‌سواران است. رشته دوچرخه‌سواری با بی‌مهری شدیدی روبه‌رو است و تقریبا 90 درصد هزینه‌ها بر عهده خود ورزشکار است. هیچ حامی مالی برای ما وجود ندارد و دوچرخه‌سواران با کمترین امکانات بیشترین موفقیت و بازدهی را دارند. 
 
هیجان دوچرخه‌سواری را چطور ارزیابی می‌کنی؟
دوچرخه‌سواری یک رشته بسیار قدیمی و پرهیجان است. اما در ایران بعد از سال‌ها این رشته هنوز در میان عموم جا نیفتاده است. الان مسابقات بزرگی که در سطح اروپا برگزار می‌شود هزاران تماشاگر دارد که به پیست آمده‌اند تا از نزدیک همه‌چیز را تماشا کنند. دنیایی از هیجان در دوچرخه‌سواری وجود دارد. 
 
مهم‌ترین رقیبان در سطح قاره کدام کشورها هستند؟
چین، ژاپن، کره‌جنوبی، هنگ‌کنگ و قزاقستان. اینها نه‌تنها قهرمان المپیک هستند که رکوردهای دنیا را هم در اختیار دارند. مسابقات بعدی که در پیش داریم قهرمانی آسیاست که باید با همین تیم‌ها رقابت کنیم. بعد هم مسابقات بسیار مهم دیگری در پیش داریم که برای کسب سهمیه المپیک است و کسب امتیاز در آنها اهمیت بالایی دارد. 
 
فکر نمی‌کنم پاداش‌ها و امکانات موجود در دوچرخه‌سواری چندان قابل تعریف باشد. 
دقیقا همینطور است. درباره پاداش‌ها که چیزی نمی‌گویم. از لحاظ امکانات هم بسیار پایین هستیم. ساده‌ترین و معمولی‌ترین چیزی که یک دوچرخه‌سوار حرفه‌ای باید در اختیار داشته باشد یک پیست چوبی 250 متری است. اما چنین چیزی نداریم و باید بر روی پیست سیمانی تمرین کنیم و سپس به مسابقات خارجی برویم که روی پیست چوبی برگزار می‌شود. واقعا تمرین روی پیست سیمانی سخت است. 
 
چرا شما را در مسابقات داخلی نمی‌بینیم؟
چون چیزی جز استهلاک ندارد. باید بروید برای یک باشگاه افتخارآفرینی کنید اما وقتی قهرمان شدید نه تنها پاداش نمی‌دهند که تمامی تجهیزات را خودتان باید فراهم کنید. 

 دوچرخه‌ حرفه‌ای‌ها و ملی‌پوشانی مثل شما باید خیلی گران باشد، این‌طور نیست؟
بله همین‌طور است. بسیار گران هستند. قیمت دوچرخه‌های مخصوص پیست از 200 میلیون تومان شروع می‌شود و به یک میلیارد تومان هم می‌رسد. این به کنار، لوازم دوچرخه‌سواری هم بسیار گران‌قیمت است، از کلاه و لاستیک بگیرید تا سایر ملزومات. تجهیزات دوچرخه‌سواری بسیار گران است. 
 
مهم‌ترین هدفت برای ماه‌ها و سال‌های آینده چیست؟
مهم‌ترین و قشنگ‌ترین هدفم کسب سهمیه المپیک و رقابت در این میدان بزرگ است. برای رسیدن به این هدف باید یک ذهن زیبا داشته باشم. من این ذهن زیبا را دارم.