3نکته ماندگاری «نونخ»
ازهمان ابتدا که اولین سکانس مجموعه «نونخ» روی آنتن تلویزیون رفت، مشخص بود که مخاطب با یک کار خاص و متفاوت روبهروست. از رنگ و لعاب منطقه کردنشین گرفته تا همدلیهایی که انگار خیلی وقت بود جای خالی آن در تلویزیون احساس میشد. نونخ در قامت یک مجموعه موفق که توانسته به حال وهوای مردم کرد بپردازد از چند منظر قابل بررسی است.
اولین نکته، نمایش ساده و بیتکلف مردمانی است که حتی وقتی در فصل دوم با بحرانی مثل زلزله روبهرو میشوند، فقط به فکر خودشان نیستند و تلاش میکنند همشهریانشان را از این بحران نجات دهند. این صداقت و بیتکلف بودن، چه در زمانی که با بحران روبهرو میشوند و چه زمانی که خبر خوش میشنوند، قابل مشاهده است. درست مثل وقتی که یک اتفاق خوب میافتد و نورالدین خانزاده با همان لحن و لهجه شیرین «آی باریکلا» سر میدهد و لبخندش باز میشود. یا مثل همان قاب ماندگار که در اتاقی در حال استراحت است و با خدا درد دل میکند، بعد عکسهای داخل گنجه اتاق را میبیند و یاد دخترانش میافتد و دوباره با خدا حرف میزند. سادگی و واقعی بودن دیالوگها به خصوص وقتی صحبت از نورالدین میشود، آنقدر واضح است که آن را به یک روایت متفاوت تبدیل میکند. البته به نظر میرسد این کار با استفاده از بازیگران توانمند و نه لزوما چهره، صورت گرفته است. به قول یکی از منتقدان که گفته بود بیشتر بازیگرانی که در این مجموعه بازی کردند، پیش از این جزو سایر بازیگران بودند و حالا در نقشهای اصلی حضور دارند. حضوری که اتفاقا درست و سنجیده بوده و توانسته نونخ را دیدنی کند.
ویژگی دیگر نونخ، بازیهای ساده و واقعی است. از سلمان، عمو کیوان و دختران نونخ گرفته تا همه آن نقشهای بهظاهر ساده مثل عمهها که مدام در حال کار هستند و لبخند به لب دارند. بسیاری از بازیگران نونخ، اصالت کرد دارند و شاید بتوان گفت این مسأله در باورپذیر شدن نقشها تاثیر بسیاری داشته است. با این حال، نمیتوان هدایت سعید آقاخانی در نقشها را نادیده گرفت که چطور توانسته نقشهای درست، باورپذیر و واقعی را از این بازیگران به تصویر بکشد. نکته دیگری که باید به آن اشاره کرد، وجود لحن و لهجههای مختلف کردی است. شاید مخاطبی که به این زبان مسلط نباشد، متوجه این نکته نشود اما آنطور که عوامل نونخ در مصاحبههای خود گفته بودند در این سریال از لهجههای مختلف کردی استفاده شده بود تا هم ادای دین به همه کردها باشد و هم رنگارنگی این قوم بیشتر مشخص شود. درمجموع باید به این نکته اشاره کرد که نونخ ترکیبی از بازیگران توانمند، کارگردانی درست، لوکیشنهای متنوع و بومی و رنگهایی است که مخاطب را بیشتر از قبل با حال و هوا و فرهنگ کردی آشنا میکند. نونخ، حالا با گذر از فصل4 و خبرهایی که درباره فصل5 آن منتشر شده، توانسته به بلوغ نسبی نزدیک شود و یک قصه و روایت پخته را برای مخاطبان به نمایش بگذارد که از تکرار عبور کرده و توانسته تازه باقی بماند.
ویژگی دیگر نونخ، بازیهای ساده و واقعی است. از سلمان، عمو کیوان و دختران نونخ گرفته تا همه آن نقشهای بهظاهر ساده مثل عمهها که مدام در حال کار هستند و لبخند به لب دارند. بسیاری از بازیگران نونخ، اصالت کرد دارند و شاید بتوان گفت این مسأله در باورپذیر شدن نقشها تاثیر بسیاری داشته است. با این حال، نمیتوان هدایت سعید آقاخانی در نقشها را نادیده گرفت که چطور توانسته نقشهای درست، باورپذیر و واقعی را از این بازیگران به تصویر بکشد. نکته دیگری که باید به آن اشاره کرد، وجود لحن و لهجههای مختلف کردی است. شاید مخاطبی که به این زبان مسلط نباشد، متوجه این نکته نشود اما آنطور که عوامل نونخ در مصاحبههای خود گفته بودند در این سریال از لهجههای مختلف کردی استفاده شده بود تا هم ادای دین به همه کردها باشد و هم رنگارنگی این قوم بیشتر مشخص شود. درمجموع باید به این نکته اشاره کرد که نونخ ترکیبی از بازیگران توانمند، کارگردانی درست، لوکیشنهای متنوع و بومی و رنگهایی است که مخاطب را بیشتر از قبل با حال و هوا و فرهنگ کردی آشنا میکند. نونخ، حالا با گذر از فصل4 و خبرهایی که درباره فصل5 آن منتشر شده، توانسته به بلوغ نسبی نزدیک شود و یک قصه و روایت پخته را برای مخاطبان به نمایش بگذارد که از تکرار عبور کرده و توانسته تازه باقی بماند.
رها فاطمی - روزنامهنگار