آنچه معمولا بعد از بروز یك بحران عمومی در سطح جامعه یا در میان كاربران شبكه‌های اجتماعی مشاهده می‌شود، این است كه بسیاری از افراد صرف نظر از میزان اهمیت مساله با آن شوخی می‌كنند. این شوخی در واقع نوعی مكانیسم برای كاهش بار مشكلاتی است كه مردم با آن روبه‌رو هستند. فرآیند شكل‌گیری شوخی‌ها نیز به این صورت است كه مردم در مواجهه با چنین موضوعاتی ابتدا به شوخی و جوك‌سازی رو می‌آورند، اما وقتی آن موضوع تاثیرات ناگوارش را در جامعه پیرامونی ما نشان می‌دهد، قضیه به یكباره جدی می‌شود. به این مفهوم كه بعد از بروز نشانه‌های بحران در جامعه، احساس جدی بودن آن موضوع در توده‌های مردم شكل می‌گیرد.  جالب این كه در این مرحله نیز افكار عمومی واكنش‌های طنزآمیز نشان می‌دهند، یعنی بسیاری از مردم پس از پایان مرحله شوخی اولیه و تقلیل موضوع بحران در حد و اندازه یك جوك، روند كاری مدیران و متولیان حوزه مربوطه را به سخره می‌گیرند، چراكه پیش از این مرحله، موضوع در ذهن مردم بسیار كوچك و ساده‌انگارانه شكل گرفته بود و بنابراین مقابله نظام مدیریتی كشور با آن نیز در ذهن آحاد جامعه كوچك شمرده می‌شود. اما مردم باید توجه داشته باشند كه چنین مكانیسمی همچون بومرنگ عمل می‌كند و پس از مدتی تاثیرات منفی‌اش را روی خود آنها خواهد گذاشت.