سرنوشت امضای توافق‌نامه‌های صلح با رژیم‌اشغالگر قدس همواره مشخص است. از زمان اشغال فلسطین تاکنون، به‌خصوص طی 40سال اخیر، اقدامات زیادی از سوی دشمن صهیونیستی و حامیان آن انجام شده، اما درنهایت ثمره‌ای برای جنایتکاران و مهره‌های خیانتکار آنها نداشته است. سرنوشت کنفرانس مادرید، اسلو و فراتر از آن، سرنوشت پیمان کمپ‌دیوید را امروز همگان دارند مشاهده می‌کنند. در آن زمان نیز مقامات آمریکایی و صهیونیستی مدعی بودند پیمان‌های صلحی دائمی را برای تامین اهداف خود و نقض حقوق فلسطینیان منعقد کرده‌اند، اما امروز اثری از آنها نیست.
امروز خبری از بوش پدر، مناخم بگین، انور سادات، اسحاق رابین و دیگر آمریکایی‌ها و صهیونیست‌هایی که خواستار تسلیم‌پذیری فلسطینیان در قالب انعقاد معاهدات صلح با اعراب و تشکیلات خودگردان بودند، نیست. همچنین رسوایی شکست این توافقات، برای اعرابی که در زمین واشنگتن و تل‌آویو بازی کردند تا ابد باقی مانده است. بدون شک، سرنوشت توافق اخیر در کاخ‌سفید نیز چیزی جز تباهی و شکست برای مخالفان مقاومت و مخالفان آزادی فلسطین نخواهد بود.
نکته دیگر، به دغدغه‌های ایالات متحده آمریکا در منطقه غرب آسیا باز می‌گردد. بدون شک، واشنگتن اهداف و خواسته‌هایی در منطقه دارد که به هیچ‌یک از آنها نرسیده است. در چنین شرایطی، واشنگتن سعی دارد از عادی‌سازی روابط اعراب و رژیم‌صهیونیستی به عنوان یک ابراز خاص برای رسیدن به این اهداف ( اعم از کوتاه‌مدت و بلندمدت) استفاده کند. بدیهی است واشنگتن تاکنون ابزارهای متعددی به منظور خلق فرصت‌های دائمی برای خود در منطقه تعریف کرده و البته درنهایت به اهداف خود نیز دست نیافته است. در برهه حساس و سرنوشت‌ساز کنونی نیز دستان آمریکا نسبت به هر زمان دیگری در منطقه بسته‌تر است. با این حال، اضلاع جبهه مقاومت هرگز رصد و تحلیل تحولات منطقه را رها نمی‌کنند و در قبال هر یک از آنها، سناریوی خاصی طراحی خواهند کرد. این رمز پیروزی و پویایی جبهه مقاومت طی دهه‌های گذشته و اخیربوده است.