تیتر را یک‌بار دیگر بخوانید. بله صلاح نیست. فقط خدا می‌داند این جمله دو کلمه‌ای از چه اتفاقات بسیار جذابی که قرار بوده حال مردم را خوش کند جلوگیری کرده است. توی مملکت ما چشم‌اندازها و افق‌ها کم و بیش مشخصند. قانون‌ها و آیین‌نامه‌ها تا حدود بسیار زیادی دایره و میدان فعالان در هر زمینه‌ای را مشخص کرده است و این وسط نمی‌دانم چرا گاهی فقط با استفاده از همین جمله بسیاری از طرح‌ها و ایده‌ها را رها کرده و تولید‌کننده (حالا هر تولید‌کننده‌ای فرهنگی، علمی، محتوایی و حتی صنعتی و تجاری) را رنجانده است. اصلا این وسط مخاطب و مشتری را هم تازه نادیده می‌گیریم.
مستند جذاب غیررسمی پخش شد. مستندی با قاب‌هایی بدیع و نو از شخص اول مملکت‌مان رهبری معظم انقلاب با فضایی بسیار صمیمانه و شاداب. هنرمندها جمع شده‌اند. هر کدام درد‌دل‌ها و دغدغه‌هایشان را می‌گویند. گله‌هایشان را بیان می‌کنند و دلخوری‌هایشان را می‌ریزند روی دایره. اتفاقی که در هیچ کجای جهان شاهدش نیستیم. یا حداقلش من ندیده‌ام که رهبر یک کشور با آن همه دغدغه و مسؤولیت و ترافیک کاری، چندساعت وقت بگذارد و با هنرمندان که رسولان فکر و اندیشه مردمند حرف بزند و چای بنوشد و بگوید و بشنود. چیزی که ناگفته مشخص است این است که در دوران زعامت ایشان این جلسه اولین نشست حضرتشان با این قشر و سایر اقشار جامعه نبوده و نیست. قطعا در این جلسات پیوست رسانه‌ای صدا و تصویر هم وجود داشته و گنج بسیار غنی‌ای به‌دست آمده است. کاری با جلسات محرمانه و دارای طبقه‌بندی ندارم. اما جلساتی از این دست که حال خوش‌کن است و صمیمیت‌افزا، ای کاش پیش‌تر و بیشتر به چشم مردم می‌آمد و فضای نو در بستر سیمای ملی ایجاد می‌شد. برنده کسی است که هم در فرم و هم در محتوا اولین روایت را به قوی‌ترین و جذاب‌ترین حد ممکن به گوش مخاطب برساند.