فاصله‌های پوچ
همین تربچه‌های قشنگِ نقلی که آدم سیر نمی‌شود از دیدن‌شان، گاهی از درون پوک می‌شوند. تا گاز نزده‌اید نمی‌فهمید چه خبر است. اصلا انتظارش را ندارید چیزی نیاید زیر دندان‌تان. یا وقتی می‌خواهید برشش بزنید و با تکه‌های دایره‌ای آن سبزی و خوراک‌های دیگر را تزئین کنید که می‌بینید پوک است.
علت این اتفاق به چند مساله برمی‌گردد یکی از آنها گرمای هواست. وقتی هوا گرم باشد سلول‌ها سریع رشد می‌کنند برای همین فاصله بین‌شان زیاد می‌شود.
این فضای خالی یعنی پوکی. چیزی که برای تربچه ضد ارزش به حساب می‌آید. راه حل پیشگیری از این مشکل هم این است که تربچه را باید وقتی هوا خنک است، کاشت. کاشتش که بخورد به گرما کار تمام است.
برای ما هم پیش آمده که با گرما روبه‌رو شویم و حال‌مان بد شود. از درون احساس پوکی و پوچی کنیم. با این‌که خیلی جاها رشد کرده‌ایم. مدیر شده‌ایم یا وزیر و وکیل و آدم سرشناس بازار و کوچه و محله و شهر، با این حال باز هم یک جای کارمان می‌لنگد. فقط خودمان خبر داریم از حفره‌ای که ایجاد شده. دنبال چاره می‌گردیم. باید پر کنیم این فضا را.
اول درون‌مان را جست‌وجو می‌کنیم. حفره‌ها زیادند. ظلم به دیگران، دست درازی به بیت‌المال، دروغگویی، کفران نعمت، همنشینی با اهل گناه و حضور در مجالس لهو و لعب، نداشتن شرم و حیا، سبک شمردن حقوق الهی و کوچک شمردن گناهان و ترک واجبات. باید پر کنیم این فاصله‌ها را.
برای رشد برای پوک نشدن، باید آن نقطه خنک را پیدا کنیم. همین است که خداوند به حضرت موسی علیه‌السلام فرمود: «یا مُوسَی مَا تَقَرَّبَ إِلَی الْمُتَقَرِّبُونَ بِمِثْلِ الْوَرَعِ عَنْ مَحَارِمِی [۱] ای موسی! هیچ چیزی همانند ترک گناه و معصیت بندگان مرا به من نزدیک نمی‌کند.» این خنکا به وجود آدم نمی‌رسد مگر این‌که ایمان در قلبش نهادینه شود و راهش ترک گناه است.
1. [الکافی، شیخ کلینی، ج ۲، ص ۸۰.]
