بیش از یک‌سال است که از شیوع ویروس کووید-19 می‌گذرد. بسیاری از افراد در پی خانه‌نشینی و تعطیلی ورزشگاه‌ها، دچار افت آمادگی‌جسمانی و اختلالات‌اسکلتی‌عضلانی شده‌اند. خیلی‌ها هم که از قبل به آسیب‌های اسکلتی‌عضلانی و اختلالات‌حرکتی مبتلا بودند، در این مدت به توصیه فیزیوتراپیست‌ها در خانه ماندند و سعی کردند با سرد و گرم‌کردن، استفاده از کرست‌ها، زانوبندها، مچ‌بندها و سایر وسایل کمکی و انجام تمرین‌هایی که از طریق شبکه‌های اجتماعی و به صورت مجازی از فیزیوتراپیست خود آموزش دیدند، مشکل و ناتوانی‌شان را مدیریت کنند.
اما با طولانی‌شدن این وضعیت و ادامه‌یافتن ناتوانی بسیاری از این بیماران، علائم بسیاری از آنها تشدیدشده و کم‌کم بی‌تحرکی تهدیدی برای دستگاه‌های دیگر بدن همچون قلب و عروق، تنفس و... می‌شود. در این وضعیت، خطری که از بابت کم‌تحرکی جان بیمار را تهدید می‌کند، کمتر از بیماری کووید-19 نیست و شاید تصمیم درست این باشد که بیمار با رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی در کلینیک فیزیوتراپی حضور یابد و در کمترین زمان ممکن با کاهش درد و التهاب‌مفاصل و اعاده حرکت به این اندام‌ها، عملکرد گذشته خود را بازیابد و به فعالیت‌های قبلی برگردد. چه بسا طولانی و مزمن‌شدن درد و آسیب‌های حرکتی و مفصلی منجر به ناتوانی شود که درمان آن دیگر امکان‌پذیر نباشد. بنابراین در چنین شرایطی بسیار مهم است که بتوانیم انتخاب‌هایمان را در دو کفه ترازو بگذاریم و ببینیم کدام‌یک مزایایش بر معایبش می‌چربد. این موضوع در مورد سایر بیماری‌ها نیز صدق می‌کند، چنان‌که تأخیر در مراجعه به پزشک به دلیل شیوع بیماری کووید-19 ممکن است تشدید وخامت بیماری را به دنبال داشته‌باشد و در این مرحله از بیماری درمان آن سخت‌تر بوده و تهدیدی جدی برای جان بیمار باشد.  پیاده‌روی در فضای باز و حفظ تحرک و آمادگی جسمانی و مراقبت از سلامت‌عمومی به اندازه قرنطینه‌خانگی و رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی و پیشگیری از ابتلا به کرونا اهمیت دارد و توجه به فاصله‌گذاری اجتماعی و خانه‌نشینی نباید باعث غفلت از سایر عوامل تهدیدکننده سلامت باشد.