هشدار! بچه‌هایتان را یادتان رفته است!
تا صحبت از لباس و پوشاك می‌شود، اولین چیزی كه به ذهن خیلی از ما و حتی مسؤولان بسیار پرتلاش فرهنگ و هنر می‌رسد، مانتو و حجاب برای خانم‌هاست، نگاهی كه باعث شده تا گروه‌های دیگر از جنس مذكر گرفته تا انواع بچه‌ها از كودك تا نوجوان از این قافله عقب بمانند. الان مدت‌هاست كه ما هر سال جشنواره‌های مختلفی مثل مد و لباس فجر یا حجاب و عفاف را داریم كه در آنها تا دلتان بخواهد برای خانم‌ها طرح‌ها و لباس‌هایی وجود دارد كه البته همان‌ها هم جای بحث دارند و حتی برخی شان كاربردی هم نیستند چه برسد به آن كه بشود با آنها در جامعه حاضر شد. با این حال اجازه دهید فعلا از این داستان بگذریم، چون بارها درباره‌اش صحبت شده و در هر محفلی كه به طراحی مرتبط است از آن گفته می‌شود.
امروز می‌خواهیم از ماجرای فراموش شده طراحی لباس كودكان بگوییم، قصه‌ای كه بخش زیادی از كالای وارادتی را به خودش اختصاص داده و در این بین همان مسؤولان پرتلاش اگر یادشان بیفتد، هر ازگاهی فقط از برنامه‌های ایده‌آلی كه برای آن دارند می‌گویند، حرف‌هایی كه تا اینجا بیشتر فقط حرف بوده و هنوز اتفاق خاصی در عمل برایش رخ نداده است. اوضاع و احوال آشفته این حوزه حتی نیاز چندانی به توصیف ندارد و فقط كافی است سری به لباس فروشی‌های مخصوص بچه‌ها بزنید تا متوجه شوید ماجرا از چه قرار است. این داستان زمانی سخت‌تر می‌شود كه بچه هفت‌هشت سالگی‌اش را رد می‌كند و كم كم پا به دنیای نوجوانی می‌گذارد، در این فاصله یعنی كودكی تا نوجوانی به خصوص برای دختربچه ها، این روند طوری می‌شود كه خیلی اوقات صبر خانواده‌ها را هم لبریز می‌كند و آنها هم دیگر نمی‌دانند باید از كجا لباس مناسبی كه البته قیمت منطقی هم داشته باشد، تهیه كنند. در این بازار خیلی اوقات المان‌های اصلی یك لباس از طرح آن گرفته تا مدل و جنسش دچار تشویشی است كه داستان تكراری فرهنگسازی را هم لكه‌دار می‌كند و كلی پیامد دیگر را هم كه فقط در صحبت‌های جامعه شناس‌ها به آن برمی‌خوریم با خود به ارمغان می‌آورد!
در همین گیر و دار البته كه گاهی اقداماتی هر چند كوچك صورت می‌گیرد، مثل امسال كه برای دومین دوره جشنواره ملی طراحی پارچه و لباس كودك و نوجوان با همكاری انجمن طراحان لباس و پارچه ایران و بنیاد ملی مد و لباس شكل گرفت. جشنواره‌ای كه در بخش پژوهشی‌اش تازه به سراغ شناخت كودكان و نوجوانان و تلاش برای طراحی مناسب آنها رفته است، با این حال ادامه‌دار بودن و البته گسترش عملی آن در سایه همان مسؤولانی كه به آنها اشاره شد، شاید بتواند بالاخره روزی ما را هم كمی در این فضا پیش ببرد.
و در آخر، بازهم جز ابراز امیدواری كاری نمی‌شود كرد؛ كاش این نوشدارو قبل از آن‌كه دیرتر شود و دیگر دل و دماغی برای طراحان ناامید از بی‌توجهی‌ها نماند، فراهم شود.
