داریوش فرضیایی درباره حضور نیافتن در اختتامیه جشنواره «جام جم» به مهر گفته است:
من فرزند رسانه هستم و آدم نمک را نمی‌خورد نمکدان را بشکند. اما گاهی احساس می‌کنم در خانواده خودم غریب هستم کار کودک اصلاً ارزیابی نشده و من چرا باید حضور داشته باشم؟ چرا اصلاً در جشنواره «جام جم» برنامه ما باید با کار بزرگسال مقایسه شود؟ برنامه من با برنامه صبحگاهی اجتماعی و سیاسی چه تشابهی دارد؟ وقتی چنین قیاسی صورت می‌گیرد من چه جایگاهی می‌توانم داشته باشم؟!
«محله گل و بلبل» سریال بود نه برنامه. بازیگران متعددی داشتیم، ویژوال به کار بردیم، کارگردانی قوی داشتیم چرا نباید به چشم بیاییم؟ من خودم را سرمایه این رسانه می دانم و خودم را جزئی از خانواده‌ای می دانم که همه زحمت می‌کشند. عمو پورنگ حاصل زحمات ۷۰ نفر پشت دوربین است و کار شان باید به چشم بیاید. کار کودک همیشه مظلوم بوده است من همیشه از مدیران خواسته‌ام و گفته‌ام به کار کودک بودجه اختصاص بدهید.
همه جای دنیا همین کار را می‌کنند. آموزش باید از کودک شروع شود و مهم‌ترین برنامه‌ها، ژانر کودک است. فوندانسیون یک ساختمان اگر قوی باشد مشکلی برایش پیش نمی‌آید.