سال 1393 رفتن شما از سازمان، شکل متعارفی نداشت و انگار که یک وزنه اساسی در مدیریت، از بدنه سازمان جدا شد، اما خیلی‌ها حدس می‌زدند که در مقام تهیه‌کننده به سازمان بازخواهید گشت.
من بخش مهمی از علاقه هنری‌ام در برنامه‌سازی در فیلم و سریال خلاصه شده است. در همین سال‌ها هم دو سه پیشنهاد برای تولید فیلم سینمایی داشتم ولی به دلیل این‌که فیلمنامه‌ها برایم جذاب نبوده و شرایط تولید را مناسب نمی‌دیدم به حوزه سینما ورود نکردم، اما فیلمسازی بخشی از دغدغه اصلی بنده است.  وقتی سریالی تولید شود و مردم ببینند و لذت ببرند و لحظات خوشی را با آن سریال بگذرانند، رضایت خاطر نصیبم می‌شود. شاید در این مسیر با ناخوشی‌های فراوانی مواجه شدم، مثلا زمانی که مدیر شبکه دوی سیما بودم، مردم از سریال در «مسیر زاینده‌رود» بسیار راضی بودند. یک جماعت محدودی سعی کردند، مشکل ایجاد بکنند، به دلیل این‌که موقع تولید سریال به آنها توجه نشده بود. شاید همین اعتراضات در بخش بسیار محدودی از بدنه هنری اصفهان شکل گرفت و همان بدنه سعی می‌کرد این اعتراضات را به مردم اصفهان تسری بدهند. «شهر دقیانوس» همین اتفاقات برایش افتاد و مربوط به مردم شهر جیرفت می‌شد، روزهای اول ما خیلی اذیت شدیم، اما پایان سریال اهالی جیرفت از سازندگان تجلیل کردند، اما روزهای ابتدایی پخش سریال میزان تحمل‌ها کم بود و احساس کردند به آنها اهانت شده است.
اما وقتی سریال به انتها می‌رسید احساس رضایت می‌کردند.  من مطمئن بودم چه ساخته‌ام، مطمئن بودم اگر حوصله کنند و سریال تمام شود، مردم همه آن‌ را تحسین خواهند کرد. وقتی از تلویزیون بیرون آمدم دنبال درس و دانشگاه بودم اما از سریال‌سازی فاصله نگرفتم تا این‌که فرصت استثنایی نون خ به‌وجود آمد.
ادامه در صفحه 6