این روزها مرتب از طرف بیماران مبتلا به دیابت برای روزه داری پرسش می‌شود و پاسخ درست به این سؤال از وظایف پزشكان است. در نهایت آنچه اهمیت دارد این است كه پزشك فقط می‌تواند مشكلات و خطرات احتمالی روزه‌داری در بیماری‌ها را شرح دهد. روزه‌داری برای چهار دسته از بیماران دیابتی بسیار پر خطر است:
   بیماران دیابتی تیپ 2 كه با شیوه زندگی مناسب (تغدیه و ورزش) و داروهای متفورمین، آكاربوز و تیازولیدون‌ها كنترل می‌شوند به شرط این‌كه اولا قند خون متوسط كمتر از 150 باشد و در طول روز قند خون بالاتر از 180 نباشد و ثانیا بیماری همزمان دیگری (بیماری‌های قلبی، چشمی، كلیوی و...) نداشته باشند، در دسته بیماران كم خطر قرار می‌گیرند.
موضوع مهم این است كه این بیماران اگر در زمان افطار مبادرت به خوردن غذاهای حاوی قندهای ساده كنند، دچار قند بسیار بالا بعد از افطار می‌شوند و بهتر است زمان افطار و بعد از آن بیشتر از مایعات و غذاهای سبك و بدون قند استفاده كنند.
  دیابتی‌های تیپ1 كه نیازمند تزریق روزانه چند وعده انسولین هستند، اگر مبادرت به روزه‌داری كنند در بسیاری موارد با هیپوگلیسمی مواجه می‌شوند. كم كردن دوز انسولین دریافتی كه برای پیشگیری از این مشكل انجام می‌شود ریسك ایجاد كتواسیدوز را كه بیماری بسیار خطرناك و كشنده است در این دسته از بیماران را بسیار افزایش می‌دهد.
   دیابتی‌های باردار
  دیابتی‌هایی كه مجبورند كار شدید بدنی در طول روز انجام دهند و همین‌طور دیابتی‌هایی كه سابقه كمای هیپراسمولار یا كتواسیدوز در سه ماه اخیر داشته‌اند و نیز دیابتی‌هایی كه بیماری حاد دارند.
در بیمارانی كه قند خون بالاتر از 180 است، ادرار زیاد موجب بروز كم آبی پیشرونده می‌شود.
این بیماران اگر در ماه‌های گرم مبادرت به روزه‌داری كنند به خصوص اگر مجبور به فعالیت در ساعات روز باشند در معرض ایجاد كم آبی و خشك شدن مایعات بدن هستند. این دسته افراد نه تنها در معرض خطر بروز سنكوپ بوده، بلكه با افزایش احتمال ترومبوز یعنی لخته‌شدن خون روبه‌رو هستند.