‌‌اروپا  در قبال توافق برجام قرار بود به یازده تعهد خود عمل کند. اما به هیچ کدام از این قول و قرارها عمل نکرد. 
از جمله این تعهدات این بود که بانک‌های مرکزی کشورهای اروپایی با بانک مرکزی و سایر بانک‌‌های ما داد و ستد و تعامل داشته باشند. اما آنها به این مطالبه ایران عمل نکردند و در یک مرحله آن را تبدیل به اس.پی.وی کردند و گفتند این نهادی است که می‌‌‌‌تواند به عنوان جایگزین برای داد و ستد میان بانک های مرکزی ایران و کشورهای اروپایی ایفای نقش کند. در مرحله بعدی اسی.پی.وی به اینستکس تبدیل شد. این سازوکار مالی ادعایی البته کانال مالی نیست. 
ما در حال حاضر با تعدادی از کشورهای اروپایی بدون اینستکس مراوده تجاری داریم. کالاهایی که از این طریق مبادله می‌شود جزو موارد تحریمی آمریکا محسوب نمی‌شود. این در حالی است که اروپا می‌خواهد از طریق این شیوه مبادلات نسبتا متنوعی را که با برخی کشورهای اروپایی داریم به یک کانال تنگ محدود کند. 
آن هم در صورتی که درآمد ناشی از فروش نفت ایران که غالبا از سوی کشورهای غیر اروپایی خریداری می‌شود به صندوقی مرتبط با کانال و سازوکار مالی واریز شود. 
از سوی دیگر اروپایی‌ها به صراحت اعلام کردند که این کانال تجاری تحت نظارت اف.ای.تی.اف خواهد بود. پذیرش این مساله نه تنها خدمتی به مبادلات ما نخواهد کرد بلکه مراودات تجاری ما را با برخی از کشورهای اروپایی کانالیزه خواهد کرد. 
طبعا در چنین شرایطی ضرورتی ندارد ما این سازوکار مالی را قبول کنیم. بهترین کار این است که عطای اینستکس را به لقایش ببخشیم و همچنان خارج از این کانال به مناسبات تجاری خود با سایر کشورها ادامه دهیم.