ساخت موتوری مانند آر.دی180 به استعداد ویژه‌ای در طراحی نیاز داشت. این استعداد ویژه را یك محقق روسی به نام «والنتین گلاشكو» در ساخت این موتور به كار برد. بعد از این‌كه اتحاد جماهیر شوروی سابق در مسابقه با آمریكا برای سفر به ماه شكست خورد، طراحی بهترین موتور موشك ممكن به یك اولویت ملی برای این كشور تبدیل شد. رهبران روسیه به دنبال ساخت قدرتمندترین موشك به نام انرگیا (Energia) بودند تا به وسیله آن ایستگاه فضایی‌شان را در مدار زمین حفظ كنند. بهترین منابع در اختیار گلاشكو قرار گرفت تا او بهترین موتوری را كه می‌تواند بسازد. حاصل تلاش گلاشكو موتور موشك آر.دی170، برادر بزرگ‌تر آر.دی 180 بود. اما موتور آر.دی170 قدرت بسیار بالایی داشت. موشك‌های اطلس ساخت شركت آمریكایی لاكهید مارتین كه قرار بود این موتور در آنها مورد استفاده قرار بگیرد بسیار كوچك‌تر از موشك انرگیا بودند كه آر.دی170 برای آن طراحی شده بود. به همین دلیل شركت انرگوماش با شكافتن دو محفظه از چهار محفظه آر.دی170 درواقع این موتور را به دو نیم كرد و به این ترتیب آر.دی180 متولد شد.
آر.دی170 جزو اولین موتورهای موشكی بود كه در آن از تكنیكی به نام احتراق درونی استفاده شد. موتور اصلی شاتل فضایی آمریكا كه آن هم در دهه 1350/ 1970 ساخته شد نمونه دیگری از این موتورها بود. درمقابل، موتور اف - وان (F-1)‌ به كار رفته در مرحله اول موشك ساترن 5، كه در پرتاب فضاپیمای آپولو به ماه مورد استفاده قرار گرفت، دارای طرح قدیمی‌تر و ساده‌تری به نام موتور مولد گاز بود. تفاوت عمده این دو نوع موتور این است كه موتورهای درون‌سوز یا احتراق درونی كارایی بیشتری دارند اما خطر انفجار در آنها بالاست. برای درك این‌كه چرا موتور ساخت گلاشكو، یك دستاورد مهندسی بزرگ به شمار می‌آید باید كمی وارد جزئیات فنی شویم.