غنای تجربه زیسته با زبان فارسی، آرام و قرار را از آدم می‌گیرد. وررفتن با ذات این زبان و دست‌وپنجه‌ نرم‌كردن با متونی كه معاشقه كرده‌اند با این ذات، آدم را روزی می‌نشاند جلوی آینه تا از خودش بپرسد چه می‌خواهد و چه می‌جوید. آن وقت است كه دست به هر كاری می‌زند تا این تجربه را از مسیری ببرد برساند به مقصدی كه معلوم نیست كجاست و چقدر تا آن راه است. این اتفاقی است كه برای حسین عباسیان می‌افتد؛ شاعر و نمایشنامه‌نویسی كه قصه هم می‌پردازد برای بچه‌ها.
هر وقت به مسیری كه او پشت سر گذاشته فكر می‌كنم، به همان غنای تجربه زیسته با ذات زبان فارسی می‌رسم. 36 سالش است. یك روز نوشت: «چرا هر كس كه یك آغوش پر احساس می‌خواهد/ همیشه دست گرمش را دو دست سرد می‌گیرد؟» حالا شبكه‌های اجتماعی پر است از این بیت. همراه با عكس‌هایی از دخترانی در برگریزان پاییز، پسرانی تكیه داده به درختان یخ‌‌بسته زمستان. البته حسین غزلسرای قهاری بوده و در دیگر قالب های شعر كهن هم استادی كرده، اما حیف است او را با این یك بیت بشناسند. سال‌ها غزل نوشته، ناشری و ویراستاری كرده، شعر دوستانش را در كتابی گردآورده و به بازار فرستاده و بعدها شعرهایی نوشته كه غزل و قصیده نبوده‌اند؛ شعرهایی كه قرابت می‌برد شاید به بوطیقای شعر دیگر. هنوز هم این شعرها را ادامه می‌دهد و هر بار چیزی كه در آنها رنگ می‌بازد، بوطیقای شعر دیگر است و
هر بار كه چیزی به آنها اضافه می‌شود، تشخص و عیاری فردی است كه بسیار برجسته است.
حسین عباسیان، در این حین برای بچه‌ها قصه هم نوشته است و حالا ناشری باید تا آنها را منتشر كند؛ قصه‌هایی كه برق از سر بچه‌ها می‌پراند و مغناطیس‌هایی هم می‌كارد در سر بزرگ‌ترها. حالا اما تازه‌ترین تجربه او، تازه‌ترین تجربه زیسته‌اش با هستی بازیگوش زبان فارسی، یك نمایشنامه است: «دو فاخته پایین پای باد» كه نشر مسطر آن را منتشر كرده. همان انتشاراتی كه پیشتر دو كتاب شعر از مهدی یزدی به بازار فرستاده و در این صفحه درباره‌شان نوشته‌ایم. دو فاخته... همان‌قدر كه طرح و اجرای جلد درست و درمانی دارد، دچار صفحه‌آرایی و انتخاب فونت نامناسبی است. اما اینها كه ظاهر ماجراست. باطن، همان است كه از حسین انتظار می‌رود. همان رفتاری را كه چند سالی است با لایه‌های پنهان فارسی در شعرش اختیار كرده، اینجا در این نمایشنامه نیز بر همان رفتار است. با تفاوت‌هایی كه طبعا به فراخور فاصله متن تا اجرای یك نمایشنامه باید تمهید می‌شد.
دو فاخته... را چندان نمی‌توان به سنتی از سنت‌های نمایشنامه‌نویسی فارسی منتسب كرد. شاید بتوان آركاییسمش را به بهرام بیضایی ارجاع داد، بازیگوشی‌هایش را به عباس نعلبندیان و وهم برساخته از فضاهای متكثر را به محمود شجاعی در نمایشنامه «مرگ‌های پس از شنوایی»، اما اینها اگر آدرس غلط‌دادن هم نباشد، تسهیلاتی در اختیار كسی كه می‌خواهد كتاب را دست بگیرد و بخواند نمی‌گذارد. كتاب 114 صفحه است و به شمارگان 500 و به قیمت 12هزارتومان منتشر شده است. اگر می‌خواهید یكی از خوانندگان دو فاخته پایین پای باد باشید
یا از فروشگاه‌های اینترنتی آدینه بوك و هنارس تهیه‌اش كنید با شمـــاره تلفن 02532816170 تماس بگیرید تا برایتان بفرستند.