مخاطبان امروز همان مخاطبان 40 سال پیش نیستند؛ این مخاطبان، مخاطبانی شده‌اند كه به لحاظ فكری و تكنولوژیكی و علمی، فراتر از گذشته شده‌اند و این مهم باید در تولید محتواهای تلویزیونی مورد توجه قرار گیرد.
اگر تلویزیون از مخاطبش جلوتر باشد و چیزی را نشان دهد كه به دانسته‌های مخاطب اضافه كند، مسلما مخاطب برنمی‌گردد به عقب و به سراغ محصولات دو دهه قبل نمی‌رود بلكه با آن چیزی روبه‌رو می‌شود كه سوادش را ارتقا می‌دهد.
بنابراین تلویزیون ما باید خودش را اصلاح كند و به‌روز باشد چون اساسا كسی كه می‌خواهد مخاطب را جذب كند باید خودش را اصلاح و به‌روز كند.
ما باید برنامه‌سازی‌های قوی و روزآمد كنیم و این برنامه‌های به‌روز است كه مخاطب را جلب می‌كند.
موقعی كه ما می‌خواهیم برنامه‌ریزی كنیم و به‌جای همراهی با مخاطب، فكر مخاطب را عوض كنیم مسلما مخاطب را از دست خواهیم داد.
مگر سریال‌های قدیمی چه داشته‌اند كه آن قدر مخاطب داشتند؟ زمانی كه آنها با مخاطب حرف می‌زدند، مخاطب باورشان می‌كرد و ایمان داشت كه حقیقت را روایت می‌كنند چون روایت داستان‌ها بسیار باورپذیر بود و مانند داستان‌های مادربزرگ‌ها كه برایمان در كودكی تعریف می‌كردند صادقانه و بی‌غل و غش بیان می‌شد. این روزها راویان‌مان، راویان خوبی نیستند یعنی قصه‌های خوبی روایت نمی‌كنند.
وقتی قصه‌های‌مان را محدود و مشخص می‌كنیم آن وقت راویانمان كسانی می‌شوند كه فقط می‌آیند و همان قصه‌ها را می‌خوانند و می‌روند و ابدا خلاقیت هنری شكل نمی‌گیرد.
اكنون شما نگاه كنید به نوع ادبیات، ارتباطات و لباس پوشیدن بچه‌های ما و می‌بینید نسبت به دهه 70، كلی تفاوت دارد. من زمانی در وزارت ارشاد گفتم كه ما چه كردیم كه بین ما و مردم فاصله افتاده است و همه به من خندیدند و گفتند چیزی نیست و حال همه خوب است در حالی كه حالا نتیجه آن فاصله‌گیری را به‌عینه می‌بینیم.
رسانه باید كاری كند تا حرف‌های همدیگر را باور كنیم پس لازم است كه به تولید سریال‌هایی با محتوای نو و دست اول بپردازیم.