صحبت‌های دنیرو بحث تازه‌ای را هم بین رسانه‌های گروهی به راه انداخته و آنها را به طرح یك پرسش مشترك سوق داده است: آیا كسانی كه در عالم هنر و سرگرمی فعالیت می‌كنند، می‌توانند نمایندگان خوب و موجهی برای در دست گرفتن سكان اداره كشور باشند؟ قبل از ترامپ كه سرمایه‌گذار و مجری تعدادی از برنامه‌ها و شوهای سرگرم‌كننده تلویزیونی بوده است، رونالد ریگان برای مدتی بر مسند قدرت در كاخ سفید، تكیه داده بود. این بازیگر نقش‌های درجه دو و مكمل دهه 50 هالیوود، در زمان زمامداری‌اش در كاخ سفید پروژه جنگ ستارگان را در پیش گرفت و جهان را تا آستانه یك جنگ اتمی و رویارویی با اقمار بلوك شرق (سابق) برد.
همان زمان رسانه‌های آمریكایی با اشاره به نقش‌های گاوچرانه ریگان، گفتند صحنه سیاست، پرده نقره‌ای سینما نیست كه یك فرد مسؤول در رفتاری شبیه ششلول‌بندهای گاوچران، جهان را به سمت درگیری و نابودی برده و یك جنگ خانمانسوز دیگر را به مردم جهان تحمیل كنند. اهل فن در همان زمان ریگان را به بازیگر نیمه دیوانه فیلم سینمایی «دكتر استرنج لاو» استنلی كوبریك تشبیه كردند كه در سكانس پایانی آن، سوار بر یك بمب اتمی خود را از هواپیمای جنگی به بیرون پرت كرد و شبیه یك گاوچران، به سمت زمین حركت كرد. با عنایت به این نكات است كه تحلیلگران امور سیاسی می‌گویند چقدر خوب شد كه آرنولد شوارتزنگر جمهوریخواه خودش را نامزد رقابت‌های انتخاباتی ریاست جمهوری آمریكا نكرد! اگر او رئیس‌جمهور آمریكا می‌شد در هیات یك ترمیناتور و پریدیتور دست به قتل‌عام چه آدم‌ها و كشورهایی كه نمی‌زد!