تاملی در تاریخ ایران نشان می‌دهد در تمام دوره‌های حكومت شاهان، حضور تاثیر گذار مردم كمرنگ بوده یا اصلا وجود نداشته است. عرصه سیاسی ایران در درازای تاریخ عمدتا عرصه‌ای بوده كه مجالی برای تاثیر حضور موثر مردم فراهم نمی‌كرده است.
در دوره شبه‌مدرن تاریخ ایران نیز همین‌گونه بوده است، به‌رغم این‌كه این دوره با شعار حاكمیت مردم شروع می‌شود، اما در عمل استبداد شبه‌مدرنی حاكم می‌شود كه امكانی برای حضور موثر مردمی فراهم نمی‌كند. اما با انقلاب اسلامی برای اولین بار در سراسر تاریخ ایران، اراده مردمی به صورت عینی و تاثیر گذار وارد عرصه سیاست ایران می‌شود. با انقلاب اسلامی مردم، هم در خود انقلاب و هم در نهادسازی‌هایی كه پس از انقلاب صورت می‌گیرد به عنصر اصلی رقم‌زننده عرصه سیاست ایران بدل می‌شوند.
یكی از حوزه‌هایی كه حضور نهادینه شده مردمی خود را نشان می‌دهد مجلس است، كه یكی از كانون‌هایی است كه مردم‌سالاری برآمده از انقلاب نهادینه و قانونمند می‌شود و از طریق نظارت و قانونگذاری تاثیر فعال و سازنده خود را عینیت می‌بخشد.
در تاریخ ایران و در دوران استبداد سیاه شبه‌مدرن ایران، شخصیتی داریم كه می‌توانیم آن را به عنوان چهره و نماد در حوزه مردم‌سالاری دینی در قلمرو مجلس مطرح كنیم؛ شخصیتی مانند مدرس كه جمع بین سیاست، دیانت و درایت است. در عصر فعلی نیز نماینده مجلس باید چنین ویژگی داشته باشد.
یك نماینده باید در كنار سیاست و دیانت، وجهه انقلابی نیز داشته باشد. امروز به نماینده‌ای نیاز داریم كه دغدغه و خرد انقلابی همچنین اعتقاد دینی و هوشمندی سیاسی داشته باشد، چنین ویژگی‌هایی همراستای هم بوده و دقیقا می‌توانند وجوه مختلف یك امر باشد. در شرایط امروز ایران نیازمند نماینده‌ای هستیم كه خردمند، انقلابی و آرمانگرا باشد.
نماینده‌ای كه چنین باشد طبعا در مقابل حركت‌های استعماری و لوایحی كه رنگ و بوی همسویی با سیاست‌های استعماری داشته باشد، خواهد ایستاد. چنین نماینده‌ای بسان وجدان حساس و پیگیر جامعه عمل و قطعا شجاع و متعهد خواهد بود؛ چه در مقام قانونگذاری و نظارت و نیز تبلور اراده انقلاب در حوزه مردم‌سالاری در عرصه قانونگذاری.
پس از انقلاب، نمایندگانی از این جنس داشته و داریم و البته نیازمند تداوم این روند هستیم. ‌