سرزمین و ملک وخانه را پدری می گویند، زبان را اما مادری ... که این مادر است که از تکانه اول با ما حرف می زند. همان وقتی که در خانه پدری راه می رود. می خوابد و چای دم می کند. زبان را مادری می گویند چون لالایی ها، پروانه های محبوس درسینه اش گاه و بی گاه به کام مان می نشاند و خواب و بیدارمان را به هم کوک می زند . زبان موجود زنده ای است که گاهی خسته می شود و گاهی پیر . گاهی به ویروس هایی مقطعی مبتلا می شود. کشتن اش هم ممکن است، ولی خدا
نکند این اتفاق برای این دوست داشتنی غریب بیفتد که آغاز ویرانی است.
اگر نبود لالایی مادرها به وقت هجوم مغول ها در پستوهای تاریک و نمور...اگر نبود یکی بود یکی نبود قصه های شبانه مادرها و مادربزرگ ها اگر به جانمان ریشه نمی کرد آن همه تکیه کلام و ضرب المثل، موجوداتی بودیم که نوشتن روزنامه و حرف زدن رسمی و حرف زدن محاوره و رسم الخط کتاب هایمان فرق می کرد. ملغمه ای داشتیم از همه و از هیچ... امروز را روز زبان مادری نامیده اند و ای کاش که این مناسبت در حد همین نامگذاری نماند و قدم هایی هرچند کوتاه، اما مفید در این زمینه برداشته شود. من که نه صاحب مقامی هستم تا تصمیمی بگیرم و راهبردی بیندیشم و نه آن قدری صدایم بلند است که صاحب مقامان بشنوند. من فقط همین جا بلدم بنویسم آن هم شکسته... از همین امروز هیچ لهجه ای را مسخره نکنیم، چون او با لهجه، حالا هر لهجه ای از هر جای ایران فرقی ندارد لالایی و قصه و حکایت شنیده و شیره کلمه ها به جانش نشسته و با همین موسیقی کلمه ها را ملکه ذهنش کرده . کسی که دوزبان و بیشتر صحبت می کند آدمی دیگر درونش زندگی می کند و با دو ذهن و زبان می تواند فکر کند و از تویی که زبان به تمسخرش گشوده ای یک زبان جلوتر است . زبان مادری، زبان عشق است . زبان خواب هایی است که آدم می بیند و حالش خوش می شود. قدر زبان مادری مان را بدانیم .(دستور زبان عشق نام دفتر شعری است از زنده یاد قیصر امین پور)