آموزش از راه دور، موضوع جدیدی در دنیا نیست، زیرا سابقه ذهنی همسن و سال‌های ما، مجموعه تلویزیونی اسكیپی یا همان كانگوروی بوته‌زار را تداعی می‌كند كه قهرمان قصه به واسطه رادیویی كه در اختیار داشت، درس می‌خواند.
دلیلش هم پهنه جغرافیایی محل زندگی‌اش بود كه معمولا در استرالیا آدم‌ها به شكل پراكنده و در تعداد كم زندگی می‌كنند. نمونه آن هم در ایران، مناطق كویری هستند كه تراكم بچه‌ها به حدی نیست كه مدرسه ساخته شود. بنابراین مرجع آموزش در یك طرف هست و گیرندگان آموزش در مسافتی دیگر و غیر حضوری بستر آموزش را دریافت می‌كنند.
البته در ایران و دیگر جاهای دنیا از سال‌های قبل دانشگاه‌هایی راه اندازی شده اند كه شیوه‌های مجازی را تجربه   كرده اند و از این طریق دانشجویان درس می‌خوانند. همچنین در دوران جنگ آموزش از راه دور را تجربه كرده بودیم و تلویزیون این نقش را داشت. شبكه آموزش هم ده سال پیش در كنار آموزش مفاهیم درسی و دانشگاهی، فعالیت‌های حرفه‌ای هم به علاقه‌مندان یاد می‌داد یا آموزش از راه دور برای دروس كنكور.
حال ما باید دو پارامتر را در نظر بگیریم؛ هم نقش كلیدی در آموزش به عنوان منبع را كه در یك نقطه متمركز هست و هم كسانی كه جمع می‌شوند تا آموزش از راه دور را كسب كنند.
 در حال حاضر بستر اینترنت در اختیار، امكان تبادل محتوای صوتی، متنی و ویدیویی را فراهم كرده و به یادگیری كمك می‌كند. وقتی ما در شرایطی هستیم كه نمی‌توانیم در كلاس‌های درس حضور داشته باشیم باید به دنبال راه حل‌های جایگزین بگردیم.
ضمن این‌كه در حال حاضر خیلی از جلسات كاری هم بر همین بستر اینترنت و غیرحضوری برگزار می‌شود. بنابراین تلویزیون یكی از ساز و كارهای آموزش از راه دور هست، اما باید كسانی به عنوان منبع برای آموزش انتخاب شوند كه قابلیت‌های كافی را داشته باشند و رسانه به عنوان عامل ارتباطی میان معلم و گیرندگان آموزش باشد. باید از كسانی بهره ببریم كه نسبت به آموزش از راه دور اشراف داشته باشند، چون كلاس درس نیست و معلمان نمی‌توانند با شاگردها ارتباط چهره به چهره داشته باشد. در كنارش از نرم افزارها هم باید استفاده كنیم تا ظرفیت انتقال پیام را افزایش بدهیم.
ضمن این‌كه باید تلاش كنیم كه خطاها را به كمترین میزان در آموزش از راه دور برسانیم و حداكثر استفاده را از امكانات ببریم. چون اگر این موارد دقت نشود آموزش از راه دور نمی‌تواند مثمر ثمر باشد.